Vuelan una montaña para construir el telescopio más grande del mundo en Chile

Un xardín de 53 anos dentro dunha botella

David Latimer plantou un xardín en 1960 dentro dunha botella de 10 galóns e só regouno unha vez na súa vida. O xardín autoaliméntase a través de fotosíntese e debe ser regado unha vez cada 53 anos, polo que hai 40 anos que non se destapa.

Existen persoas ás que se lles morren ata os cactos por preguiza e esquecemento, pero David Latimer é un xenio «verde». O xardín dentro dunha botella creou o seu propio ecosistema en miniatura a pesar de estar illado do mundo exterior. O xardineiro en cuestión afirma que nunca podou este xardín, polo que parece ter crecido ata o máximo posible que lle dá a botella de 37,8 litros. A NASA ten interesado tamén neste tipo de proxectos porque podería servir como prototipos para encher de flora o espazo.

Como conta o Daily Mail, os xardíns dentro dunha botella funcionan correctamente porque o seu espazo selado crea un ecosistema totalmente autosuficiente no cal as plantas poden sobrevivir mediante a fotosíntese para reciclar os nutrientes.

A evolución dos neandertales foi como Xogo de Tronos

Vinte anos despois das primeiras publicacións sobre os humanos de Atapuerca, o equipo de Juan Luis Arsuaga publica en Science unha ampla análise sobre os seus achados na Sima dos Ósos. A conclusión é que os neandertales evolucionaron dun xeito moi diferente a como se pensaba e que houbo moitas liñaxes competindo polo mesmo territorio.

O que empezou sendo o estudo dun pequeno grupo de humanos na Sima dos Ósos rematou cambiando a historia da evolución dosneandertales. Dúas décadas despois das primeiras publicacións, o equipo de investigadores de Atapuerca, coordinados por Juan Luis Arsuaga, xuntou todas as pezas e publica as conclusións nun amplo artigo de investigación da revista Science. "É un pouco como o remate de todo o que fixemos", recoñece o investigador a Next. "A síntese 21 anos despois de publicar o estudo dos tres primeiros cranios".

María Martinón, investigadora do CENIEH, leva traballado no depósito de Atapuerca dende que se produciron os primeiros grandes achados, alá polos anos 90. Entón, recorda, a teoría era clara: aqueles homes que aparecían por Europa cunha antigüidade de preto de medio millón de anos eran as poboacións que logo ían dar lugar gradualmente ao neandertal. Pero despois de analizar os datos durante dúas décadas, asegura, "o conto cambiou completamente". "E en contra do que a xente cree", engade, "o bonito en ciencia non é ver que tes razón, senón todo o contrario, o máis apaixonante é encontrarte con que as cousas non eran como ti crías".

Físicos españois logran unha computación cuántica libre de erros

Os ordenadores actuais, os que todos coñecemos e moitos temos na casa, traballan segundo as leis clásicas de ceros e uns para devolvernos información en forma de números, textos ou calquera cousa que lle pedísemos. Un ordenador cuántico fará o mesmo no futuro, pero en vez de ceros e uns seguirá as regras da física cuántica, o que lle permitirá unha potencia infinitamente maior para resolver cálculos complexos. Distintos equipos científicos traballan en todo o mundo para facer realidade estas máquinas. E un deles, formado por un grupo de físicos españois e austríacos, conseguiu, por primeira vez, realizar computacións cuánticas libres de erros. «O noso experimento é un fito histórico», asegura a ABC Miguel Ángel Martín-Delgado, investigador do Departamento de Física Teórica I da Universidade Complutense de Madrid. O estudo aparecerá publicado nos próximos días na revista Science.

Ver a vídeo-noticia, pica AQUÍ

O poderoso segredo do vanadio

Hoxe en día, o vanadio úsase principalmente no aceiro para facer estruturas como pontes e nas barras de reforzo do concreto.
É un mercado pequeno e ás veces volátil. China, Rusia e Sudáfrica dominan a oferta, pois se extrae máis que todo como un subproduto útil da escoura do mineral de ferro ou outros procesos da minaría.

China -que está no medio do boom máis longo e grande de construción da historia- tamén domina a demanda.
Pero a fonte máis grande de demanda futura podería non ter nada que ver co aceiro e é posible que aproveite máis ben a inusual natureza electroquímica do vanadio.
"O vanadio foi descuberto dúas veces", cóntalle á BBC o químico italiano Andrea Sella, da University College London.
En 1801, Andrés Manuel del Río Fernández descubriuno en México cando analizaba un mineral coñecido como "chumbo marrón" e chamouno eurythorium, do grego eruthros para "vermello", pois notou que cando se quentaba a maioría dos seus sales se volvía desa cor. Pero máis tarde, o convenceron de que era idéntico ao cromo.
Terían que pasar máis de dúas décadas ata que en 1830 o químico sueco Nils Sefstrom o redescubrise.
Deulle o nome da deusa nórdica de á beleza, Vanadis", sinala Sellae, para explicar a razón, produce un termo cun líquido amarelo que doadamente podería confundirse con outra cousa.

Vivir con tigres...

Cando dous tigres de Sumatra naceron no zoolóxico de Australia, foron enviados a vivir durante os primeiros meses de vida cun dos seus coidadores.
Así foi como Giles Clark llos levou a vivir á súa casa que comparte coa súa esposa, os seus fillos e os seus dous cans.
Aínda que a experiencia foi esgotadora -había que levantarse no medio da noite a prepararlles o biberón, entre outras cousas- claramente valeu a pena, segundo Clark.
Vexa como é compartir a casa con dous cachorros de tigre nestevideo de BBC Mundo.

Pica AQUÍ.

Por que os raios ultravioleta non esnaquizan o noso ADN?

Chámase «resposta de relaxación» e acaba de ser descuberta por investigadores estadounidenses.

O experimento levouse a cabo no Acelerador SLAC do Departamento de Enerxía dos Estados Unidos e centrouse na timina, un dos catro constituíntes básicos do ADN. Os investigadores bombardearon a timina cun breve pulso de luz ultravioleta ao mesmo tempo que utilizaban un láser de raios X para observar a súa resposta ante a agresión. O resultado foi sorprendente. Un enlace molecular estirouse e rompeuse dentro das primeiras 200 trillonésimas de segundo, o que desencadeou unha ondada de vibracións que disipou ao instante a destrutiva enerxía ultravioleta, volvéndoa inofensiva.

Os raios X mediron esta resposta de forma indirecta, eliminando algúns dos electróns máis internos dos átomos da molécula de timina. O cal deu lugar a un proceso chamado, "emisión electrónica de Auger" que, en última instancia, remata por expulsar a outros electróns das súas órbitas. Os electróns expulsados dos seus átomos voan ata o detector, levando consigo información sobre a natureza e o estado dos átomos dos que proceden.

Comparando despois as velocidades dos electróns expulsados antes e despois de bombardear a timina con raios ultravioleta, os investigadores foron capaces de determinar con precisión os rápidos cambios que se producían en cada enlace osíxeno-carbono. Eses enlaces estirábanse cando eran alcanzados polo bombardeo ultravioleta e, apenas 200 trillonésimas de segundo despois, provocaban vibracións que duraban algunhas mil millonésimas de segundo. O tempo necesario para desactivar os efectos nocivos do bombardeo.

Cinco matemáticos gañan "o maior premio de ciencia"

O premio de matemáticas foi lanzado por Mark Zuckerber, un dos creadores de Facebook, e o emprendedor ruso Yuri Milner en decembro pasado. O seu obxectivo é recoñecer os principais avances no campo, honrar os mellores matemáticos do mundo, apoiar os seus proxectos futuros e comunicar a ilusión polas matemáticas ao público en xeral.

Os organizadores afirman "que se trata do "maior premio" de ciencias" no mundo" e ofrece a maior remuneración monetaria: 3 millóns de dólares a cada gañador. Os gañadores presentaranse ao público cos seus trofeos.
Entre os premiados nesta ocasión están o profesor Richard Taylor, matemático británico que actualmente traballa no Instituto de Estudos Avanzados en Princeton, Nova Jersey, Estados Unidos.Taylor conseguiu destacatos resultados na teoría das formasautomórficas, como a conxectura de Taniyama-Weil ou a de Sato-Tate.
O científico é líder no campo de teoría de números e axudou a desenvolver numerosas técnicas novas para resolver problemas matemáticos de longa data.

A exposición crónica á radiación ultravioleta provoca en ratos a liberación de endorfinas

Ninguén pode negar que un día soleado inspira máis enerxía e motivación que esas desapracibles xornadas grises, de chuvia incesante. Probablemente, moitos non reparasen en buscar a explicación a este fenómeno. Un estudo da Escola Médica de Harvard (EUA) revela que a exposición crónica á radiación ultravioleta (UV) provoca en ratos a liberación de endorfinas (coñecidas como hormonas do benestar). O achado demostra que a adicción ao sol comparte a mesma vía hormonal que a do consumo de heroína. O devandito mecanismo é responsable de paliar a dor mediante a activación dos receptores opioides.

Un equipo de investigadores estudou como reaccionaban os roedores á exposición do sol. Para iso, primeiro afeitaron os animais para garantir unha total penetración dos raios na súa pel. Escindíronos en dous grupos; os que se expoñían á luz UV e os que non. Unha semana despois o nivel de endorfinas no torrente sanguíneo aumentara só naqueles que «tomaron o sol».

Lixeiro como o fume e 10.000 veces máis ríxido

É tan lixeiro como o fume pero 10.000 veces máis ríxido. Trátase dun «aeroxel» que ten un «enreixado» interno que lle dá resistencia. Podería usarse en avións, naves espaciais e coches.
Iso é o que uns investigadores do MIT (Instituto de Tecnoloxía deMassachusetts) conseguiron crear. E non foi precisamente sinxelo. Nin barato. E é que, tal como publicaron na revista «Science», usaron a luz para «tallar» a micro-arquitectura dun material co fin de construír unha estrutura estable, resistente e lixeira.

«Os nosos materiais sometidos ao proceso da micro-arquitectura teñen propiedades que dependen do seu deseño xeométrico, non á súa composición química», explicou o enxeñeiro Chris Spadaccini, un dos participantes nunha investigación financiada entre outros poloDARPA (Departamento de Investigación Avanzada de Defensa en EUA). E o resultado é un material lixeiro quepuede soportar unha carga de polo menos 160.000 veces o seu propio peso, segundo o director da investigación, Xiaoyu «Rayne» Zheng.

Cálculos estequiométricos. Ejercicios