Hoxe en día, o vanadio úsase principalmente no aceiro para facer estruturas como pontes e nas barras de reforzo do concreto.
É un mercado pequeno e ás veces volátil. China, Rusia e Sudáfrica dominan a oferta, pois se extrae máis que todo como un subproduto útil da escoura do mineral de ferro ou outros procesos da minaría.
China -que está no medio do boom máis longo e grande de construción da historia- tamén domina a demanda.
Pero a fonte máis grande de demanda futura podería non ter nada que ver co aceiro e é posible que aproveite máis ben a inusual natureza electroquímica do vanadio.
"O vanadio foi descuberto dúas veces", cóntalle á BBC o químico italiano Andrea Sella, da University College London.
En 1801, Andrés Manuel del Río Fernández descubriuno en México cando analizaba un mineral coñecido como "chumbo marrón" e chamouno eurythorium, do grego eruthros para "vermello", pois notou que cando se quentaba a maioría dos seus sales se volvía desa cor. Pero máis tarde, o convenceron de que era idéntico ao cromo.
Terían que pasar máis de dúas décadas ata que en 1830 o químico sueco Nils Sefstrom o redescubrise.
Deulle o nome da deusa nórdica de á beleza, Vanadis", sinala Sellae, para explicar a razón, produce un termo cun líquido amarelo que doadamente podería confundirse con outra cousa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario