As noticias sobre o achado de auga en Marte parecen redundantes pois, desde hai decenios, identificáronse pegadas hídricas no Planeta Vermello. Pegadas e evidencias que son xeolóxicas, atmosféricas, mineralógicas e geoquímicas.
Con todo, é importante precisar que cada investigación que se publica sobre Marte vainos proporcionando novas pezas do xigantesco quebracabezas marciano, que nos axudan a reconstruír a súa historia xeolóxica, as súas paleoambientes e a súa habitabilidade pasada e presente.
Non é o mesmo atopar auga que corresponda ás etapas acuosas dun Marte primitivo, por exemplo a atrapada en minerais (yeso, kieserita, jarosita?), que a auga que está baixo o regolito no polo norte e noutras zonas, ou a dos polos.
Todas elas son augas marcianas, si, pero corresponden a idades e procesos xenéticos distintos, representando tamén diferentes ambientes planetarios e distintas condicións físico-químicas e de habitabilidade.
De aquí a importancia deste novo achado que, por certo, requiriu anos de investigación e análise. Isto é no que hai que fixarse, e non só na noticia sobre «auga en Marte». É importante determinar a significados da auga, os procesos e mecanismos planetarios que representa a súa existencia e os paleoambientes e condicións de habitabilidade diversa que define.
Se se demostrase a existencia do devandito ciclo hidrolóxico actual, implicaría que Marte está realmente activo, obviamente non tanto como a Terra, pero coa capacidade de xerar modificacións, aínda que sexan lixeiras, da súa superficie. Algo que tamén ten implicacións moi importantes no contexto da habitabilidade e a procura de vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario