É como montar en bicicleta, adoitamos dicir cando queremos referirnos a algo que nunca se esquece. E en efecto é así. Algunhas habilidades, ao deixar de practicalas, entran nun longo soño, como no conto da Bela Durmiente, en espera de que chegue a oportunidade de espertar. Explícao Mark Hübener, do Instituto Max Plank de Neurobiología, no último número de Cadernos Mente e Cerebro, dedicado á memoria. Tales habilidades permanecen como recordos ocultos, que se recuperan de forma case instantánea cando os necesitamos, sen necesidade de levar a cabo unha nova aprendizaxe desde cero.
Aprendemos grazas a que se forman conexións (ou sinapsis) entre as neuronas. Estas células do cerebro son moi peculiares en moitos aspectos. Entre eles, a súa forma, que pode recordar, nunha célula típica, a unha árbore, cun longo tronco, chamado axón, que acaba nunhas curtas prolongaciones a modo de raíces.
Pero que ocorre cando deixamos de practicalas? Pois seguen o camiño inverso: encóllense, literalmente fanse máis pequenas. Pero non chegan a desaparecer. Pasan a ser recordos ocultos que emergen -ou espertan- cando os necesitamos.
Tan só fai falta unha pequena posta a punto, para que volvan funcionar. No caso da bici, en poucos minutos podemos recuperar a destreza perda. Nada comparado co que nos custou aprender a manter o equilibrio sobre as dúas rodas, a primeira vez que o intentamos. O cerebro utiliza este método de aforro para que ocupen menos espazo pero estean listas para espertar cando as necesitemos, sen ter que partir de cero.
O mesmo ocorre con outras habilidades, como esquiar, xogar ao tenis ou tocar a guitarra. Todas elas teñen unha característica común: son patróns de movementos. Pero tamén ocorre cos recordos, explica Hübener. "Todo apunta a que se trata dun principio xeral. A memoria non destrúe as sinapsis en desuso, senón que opta por conservalas nunha especie de soño da Bela Durmiente".
No hay comentarios:
Publicar un comentario