Llega «Marvel», una cámara 3D que permite operar dentro del cerebro

O Laboratorio de Propulsion a Chorro (JPL) da NASA desenvolveu unha cámara 3D tan diminuta que pode producir imaxes en tres dimensións dende o interior do cerebro para axudar aos cirurxiáns.

Trátase dun endoscopio cunha cámara, que foi denominada «Marvel», acrónimo de «multi Angle Rear Viewing EndoscopictooL». Foi galardoada esta semana co premio Outstanding Technology Development del Consorcio de Laboratorios Federales.

«Como unha das cámaras 3-D máis pequenas do mundo, Marvelestá deseñado para a cirurxía minimamente invasora do cerebro», dixo Harish Manohara, investigador principal do proxecto no JPL.Manohara está a traballar en colaboración co cirurxián Hrayr Shahinian, no Instituto da base do cranio en Los Ángeles, que contactou ao JPL para crear esta tecnoloxía.

A cámara ten 4 milímetros de diámetro e aproximadamente 15 milímetros de longo. Insírese nun «colo» flexible que pode varrer cara á esquerda ou a dereita, mirando arredor das esquinas cun máximo de arco de 120 graos. Isto permite un endoscopio altamente manobrable.

As operacións coa pequena cámara non requirirían a craneotomíaaberta tradicional, un procedemento no que os cirurxiáns sacan gran parte do cranio. Craneotomías resultan en maiores custos e longas estanzas nos hospitais, en relación á cirurxía utilizando un endoscopio.

Algunhas claves para gozar da «superlúa» deste fin de semana

As noites do 29 e 30 de Agosto poderemos observar, no ceo, unha lúa un pouco máis grande e brillante do habitual. O que popularmente se coñece como a «superlúa», e que vén a culminar un mes moi interesante para os afeccionados á astronomía: Por exemplo, os días 12 e 13 de agosto, tiveron lugar as xornadas de maior actividade das Perseidas que cruzaron o horizonte e se puideron observar mellor este ano grazas a unha Lúa minguante.

Por que se produce?
A «superlúa» ten lugar, cando na súa órbita elíptica, o noso satélite alcanza o punto máis próximo á Terra («Perixeo»), en palabras do director do Planetario de Pamplona Javier Armentia, a unha distancia duns 357.000 quilómetros. A maior distancia entre a Lúa e nós prodúcese no «Apoxeo», cando se afasta ata uns 407.000 quilómetros da Terra.

Neste sentido, o presidente da Asociación Astronómica de España,Miguel Gilarte, destacou que a diferenza entre o punto máis próximo da Lúa á Terra e o máis afastado hai unha diferenza duns 50.000 quilómetros, mentres que de media nosa satélite se encontra a 384.000 km de nós. Gilarte tamén recordou «que ao longo do ano hai varias superlúas», xa esta tarda en dar unha volta completa arredor do noso planeta aproximadamente 28 días.

A man moderna xa existía hai 1.850.000 anos

Un pequeno óso achado o ano pasado na Garganta de Olduvai, en Tanzania, suxire que unha man parecida á nosa xurdiu con anterioridade ao que estimaban baseándose no rexistro fósil existente (entre 400.000 e 600.000 anos antes). Así o asegura un equipo de paleontólogos españois nunha investigación publicada esta semana en Nature Communications.

Trátase dun óso de só 3,6 centímetros de lonxitude que corresponde á falanxe proximal (das tres que temos, a que está máis próxima á palma) e que pertenceu á man dun individuo que viviu fai, polo menos, 1.850.000 anos. Segundo detalla a este diario Manuel Domínguez-Rodrigo, investigador do Instituto da Evolución en África (I.D.E.A) e autor principal deste estudo, esta falanxe proximal é recta, unha das características que definen á man moderna. Das tres falanxes que ten o dedo, «a proximal é a clave, porque é a máis grande e a que conexiona os dedos coa palma da man».

Os incendios en Galicia dende a Estación Espacial

O astronauta xaponés Kimiya Yui captou o domingo esta imaxe da nube de fume provocada polos lumes no sur de Galicia e no norte de Portugal. A foto foi tomada dende a Estación Espacial Internacional, a 400 quilómetros de altura sobre a Terra. Foto: NASA.

O láser que calcula a masa forestal

A Cátedra Ence iniciou un proxecto de investigación baseado na aplicación da tecnoloxía láser para a medición da madeira existente nas masas forestais. Esta innovadora tecnoloxía, denominada LiDAR, consiste en realizar inventarios forestais sobre a base da emisión/recepción de raios láser nunha parcela forestal determinada.

A Comisión da Cátedra Ence, posta en marcha coa Universidade de Vigo, tomou a decisión de apostar pola investigación do uso da tecnoloxía LiDAR na súa reunión semestral de seguimento. Esta tecnoloxía baseada no uso do láser permite desenvolver modelos predictivos sobre os principais parámetros dos montes arborados. Deste modo, obtense información clave para a xestión destas masas forestais e os seus potenciais aproveitamentos sostibles.

A tecnoloxía LiDAR, cuxos usos tamén están a ser desenvolvidos en países como Estados Unidos, Canadá ou Escandinavia, representa o paso de técnicas de inventario forestal do século XIX ás do século XXI. Ademais, supoñerá a base da avaliación dos recursos forestais de calquera territorio, sendo extremadamente útil na toma de decisións sobre política forestal.

Galicia, reserva da Biosfera

Galicia é un pequeno gran prodixio da natureza. 

A cuarta parte da súa superficie, 7.326 dos seus 28.000 quilómetros cadrados, está declaradoReserva da Biosfera. É así unha das rexións da Terra con máis espazos protexidos pola Unesco: Área de Allariz, As Mariñas e Terras do Mandeo; Gerês-Xurés (compartida con Portugal); Os Ancares Lucenses e Montes de Cervantes, Navia e Becerreá; Río Eo, Oscos e Terras de Burón; e Terras do Miño.

O Programa Home e Biosfera foi iniciado pola Unesco en 1971. Busca o desenvolvemento sostible e identifica territorios representativos dos diferentes hábitats do planeta, abranguendo tanto ecosistemas terrestres como marítimos. Estes lugares ou áreas coñécense como reservas da biosfera. E selecciónanse polo seu interese científico, baseándose nunha serie de criterios que determinan se un espazo se inclúe no programa.

Galicia, coas súas 6 reservas, destaca a nivel planetario. Porque España é o segundo país do mundo en reservas da Unesco, con 45 fronte ás 47 de Estados Unidos. E Galicia é a terceira Comunidade con máis espazos protexidos. É superada por Andalucía (9) e Castela e León (8), pero ambas as dúas con moita máis extensión xeográfica. Canarias (6) iguala o rexistro, pola singularidade dunhas illas que reúnen varios de ecosistemas únicos.

Santiago mantense entre as 500 mellores universidades do mundo

A Universidade de Santiago mantense un ano máis entre as 500 mellores universidades do mundo segundo a avaliación anual do Academic Ranking of World Universities (ARWU), clasificación que dende 2003 realiza a Universidade Jiao Tong de Shanghai. 

Por grandes áreas de coñecemento, a USC continúa figurando entre as 200 universidades de todo o mundo máis influíntes na área de Ciencias Naturais e Matemáticas, concretamente no intervalo 150-200, e entre as 100 mellores institucións universitarias no eido das Mátemáticas. 

As universidades da Coruña e de Vigo non aparecen no ránking, ao estar situadas por baixo das 500 de primeira liña mundial.




De entre as mellores do mundo, este ránking sitúa un total de trece universidades españolas. A de Santiago figura no intervalo 401-500 xunto á Politécnica de Cataluña, Sevilla, País Vasco e Zaragoza. Tamén destacan a de Barcelona, Autónoma de Barcelona, Autónoma de Madrid, Complutense de Madrid, Pompeu Fabra, Politécnica de Valencia, Granada e Valencia.

Das 200 universidades máis destacadas na área de Ciencias Naturais e Matemáticas, Santiago é das catro mellor posicionadas, a continuación da Autónoma de Madrid e Valencia e no mesmo rango que Barcelona.


No campo específico das Matemáticas a de Santiago sitúase entre as cen universidades máis destacadas do mundo segundo ARWU. Das españolas, consegue unha mellor posición a Autónoma de Madrid (51-75), seguida da USC e Politécnica de Valencia que se sitúan no intervalo 76-100.

Patentan unha torre de 20 Km de altura para lanzar foguetes ao espazo

No seu interior hai un ascensor eléctrico para transportar mercadorías e persoas. Está deseñada para aproveitar a enerxía eólica e para funcionar como atracción turística
Pode parecer sacado dunha historia de ciencia ficción, pero a compañía espacial canadense «Thoth Technology Inc.» patentou o seu deseño para un ascensor espacial. 

Consiste nunha torre flexible que é estabilizada a través de turbinas e que alcanza os 20 quilómetros de altura. O seu labor é transportar aos tripulantes ata unha plataforma dende a que poden despegar naves espaciais.

«Os astronautas ascenderían 20 quilómetros a través dun ascensor eléctrico. Dende a parte superior da torre, os avións espaciais poderían lanzarse nunha soa etapa (é dicir, sen ter que soltar motores nin bloques de combustible) e logo volver á torre, repoñer e voar de novo», dixo Brendan Quine, o inventor da torre, nun comunicado da empresa.

Caroline Roberts, a presidente da compañía, cre que esta torre, xunto co deseño de novos foguetes que están a desenvolver outras firmas (como Space X), podería inaugurar unha nova era no transporte espacial: «Aterrar nunha plataforma a nivel de mar é unha gran proba, pero aterrar a 20 quilómetros de altura fará que o voo espacial sexa comparable a coller un avión de pasaxeiros».

Mentres se desenvolve a tecnoloxía para construír cables tan longos e todos os dispositivos necesarios para elevar pesos a tales alturas, o certo é que a compañía fixo este anuncio a poucos días de que se celebre a Conferencia Internacional de Elevadores Espaciais, na que se analizarán as limitacións e as posibilidades destas megaconstrucións.

As leitugas conquistan o espazo

57 anos despois de que Laika rematase desintegrada na atmosfera e no medio dun clima moito máis pacífico, os astronautas xa poden vivir no espazo. 

Tres deles reuníronse este luns en torno a un aparato do tamaño dunha pequena neveira, a bordo da Estación Espacial Internacional (EEI) para tomar un pequeno aperitivo. As súas caras, conxestionadas pola escasa gravidade, estaban iluminadas por unha luz violácea que proviña dun estraño invernadoiro no que crecían seis plantas de leituga romana. 

Despois de obtelas e aliñalas con aceite e vinagre, un deles probouna e sentenciou: «Está incrible». Ademais de degustar a ensalada máis cara da historia, aquel astronauta convertérase nun dos primeiros home en comer un alimento cultivado máis alá da Terra.

«Se queremos viaxar máis lonxe e durante máis tempo polo espazo, necesitamos cultivar plantas para alimentar as tripulacións», explicou Gioia Massa, unha das científicas que dirixiu o experimento, chamado «Veggie-1». 

Á hora de xustificar o desenvolvemento deste programa, a investigadora tamén destacou a importancia dos vexetais na reciclaxe dos nutrientes e na estabilidade psicolóxica dos tripulantes, unhas persoas que están confinadas durante meses nunhas estanzas repletas de aparatos eléctricos.

Descifrado o xenoma do polbo, o primeiro ser intelixente do planeta

O achado de investigadores de EUA e Xapón permitirá mellorar o deseño de brazos flexibles para robots

Un equipo internacional de científicos secuenciado o xenoma do polbo de dúas manchas de California («Octopus bimaculoides»). Tras os achados, os investigadores están agora máis preto de descubrir os xenes implicados na bioloxía inusual desta criatura, incluíndo a súa capacidade para cambiar de cor de pel e de textura, e un cerebro distribuído que permite que os seus oito brazos se movan de forma independente.

A investigación correu a cargo de científicos da Universidade de California en Berkeley (EUA), o Instituto de Ciencia e Tecnoloxía de Okinawa (OIST) en Xapón e a Universidade de Chicago. Os resultados publicaranse na edición do día 13 de agosto da revista «Nature».

As conclusións botan diferenzas notables entre os xenomas dos polbos e outros invertebrados, incluíndo reordenamentos xeneralizados dos xenes e unha expansión dramática dunha familia de xenes implicados no desenvolvemento neuronal que se pensaba que era exclusiva dos vertebrados.

Netex: unha factoría dixital para a formación e a educación

España, Reino Unido, India, México e, proximamente, Estados Unidos. A empresa galega Netex continúa a súa expansión internacional na aplicación das novas tecnoloxías dixitais ó mundo da formación. E faino, ademais, avalada polo Ministerio de Economía y Competitividad, que acaba de concederlle a acreditación como PEME innovadora. A clave: o seu desexo permanente de innovar –incorporando novo software e tecnoloxías para que a formación dixital forme parte do proceso natural de aprendizaxe– e unha aposta clara e decidida pola creatividade e o talento.

Netex é unha factoría dixital de coñecemento que consolidou un ecosistema de produtos e servizos para a formación baseados na nube. O seu nicho de mercado son empresas, editoriais e institucións de países de todo o mundo, ás que ofrece toda unha variedade de solucións que inclúen apps para a formación en mobilidade, plataformas para xestionar todo tipo de formación (presencial, online e semipresencial), soluciónss en contidos de catálogo ou a medida e ferramentas autoras para a autoedición. A súa lista de súa lista de clientes acredita o labor dos seus consultores, deseñadores instrucionais e gráficos e enxeñeiros, cuxa alta capacidade de traballo se traduciu no ano 2014 en máis de 25.000 actividades e máis de mil horas de contidos persoalizados. E a súa lista de premios e recoñecementos ilumina o traballo que se desenvolve nas oficinas da empresa galega na Coruña, Madrid, Newbury, Pune e México D.F. e nas da súa sólida rede de socios estratéxicos en países como Suecia, Alemaña, Irlanda, Italia, Holanda, Nova Zelandia, Australia o Uruguai. Baste como exemplo o lustre internacional acadado nos prestixiosos Learning Awards –organizados polo Learning and Performance Institute (Reino Unido)–, como finalista na categoría “Provedor de e-learning do ano” na edición de2015 e o bronce obtido na categoría “Desenvolvedores de e-learning do ano” en 2014.

Conta atrás para lanzar o satélite Serpens á Estación Espacial Internacional

Arranca unha nova conta atrás para os membros da Agrupación Aeroespacial da Universidade de Vigo, que o vindeiro 16 de agosto vivirán o que será o terceiro envío ao espazo, neste caso á Estación Espacial Internacional, dun satélite fabricado, desta volta, parcialmente por eles. 

Despois de Xatcobeo e Humsat, Serpens supón, en palabras en Fernando Aguado, coordinador da Agrupación Aeroespacial “a consolidación da internacionalización das nosas actividades”, que de Vigo, pasaron a desenvolverse hai agora dous anos, tamén en Brasil, onde a Agencia Espcial Brasileira puxera en marcha o proxecto Serpens (Sistema Espacial para Realización de Pesquisa e Experimentos com Nanossaátelites), coa participación de alumnado dos institutos e universidades brasileiras: Federal de Santa Catarina, Minas Gerais, Federal do ABC e o Instituto Federal Fluminense, ademais das universidades de Vigo, Morehead State University e California State Polytechnic de EEUU e a Sapienza Università di Roma de Italia.

Diego Nodar, Alberto González e Antón Vázquez son, baixo a dirección de Fernando Aguado, tres dos rostros da Universidade de Vigo que participan nunha experiencia, que estes enxeñeiros, que se desprazaron a Brasil para a integración e test de todo o satélite na última fase do proxecto, cualifican de “moi positiva” e da que valoran especialmente “a colaboración co equipo de Brasil. Ata o de agora os proxectos nos que estivemos involucrados foron desenvolvidos enteiramente na Universidade de Vigo e non tiveramos a oportunidade de traballar con outros equipos de xeito continuado e isto permitiunos ver outras formas de traballar, mellorar cousas e tamén, por suposto, darnos conta do que facemos ben”, explica Diego Nodar.

Como converter en enerxía os residuos dunha plantación de kiwis

Por cada 100 quilos de froita que se obteñen nunha plantación de kiwis xéranse outros 83 de restos de poda, que, polo xeral, rematan converténdose en refugallo, ao igual que acontece co 23% da froita colectada. Non obstante, o que os produtores tratan hoxe como residuos son tamén unha posible fonte de enerxía, xa que ambos poden transformarse en biocombustibles, como sostén o investigador Rubén Rodríguez na túa tese de doutoramento da Universidade de Vigo, na que estuda diferentes métodos para a súa conversión en biomasa ou o seu uso para a produción de etanol.

De feito, tras analizar os datos de produción nos cinco principais países produtores de kiwis no mundo e en España, Rodríguez concluíu que nestes países desperdícianse de media unhas 237.000 toneladas de froita que, ben por defectos ou ben por non adaptarse aos “valores comerciais”, non serían comercializadas, e 695.000 de restos de poda, que poderían converterse nun combustible cun rendemento enerxético que equivalería no seu conxunto ao uso de máis de 400 millóns de litros de gasolina, segundo informa Eduardo Muñiz no Duvi.

Os efectos dos retardantes de incendios persisten no monte tras 10 anos

O Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), que en 2002 iniciou en Galicia unha liña de investigación pioneira sobre os efectos dos principais retardantes de chama nos ecosistemas queimados, publica en Science of The Total Environment os resultados do seu impacto a 10 anos, o que constitúe o estudo máis exhaustivo e a máis longo prazo a nivel mundial acerca das consecuencias que sobre o solo e as plantas teñen estes produtos, que potencian os efectos da auga na extinción dun incendio.

Os resultados revelan que o efecto do polifosfato amónico, axente espumante e polímero de acrilamida, visible a curto e medio prazo, mantense a longo prazo, influíndo en parámetros como a calidade efertilidade do solo ou o contido en minerais de especies vexetais entre as que figuran determinados tipos de toxos, piñeiros e breixos.

O grupo Bioquímica e Calidade de Chans, do Instituto de Investigacións Agrobiolóxicas (IIAG), centro do CSIC en Santiago de Compostela, realizou a investigación científica e técnica na área agroforestal. Para iso, os científicos do CSIC tomaron como zona de estudo Tomiño (Pontevedra), onde se extinguiu en 2003 con polifosfato amónico, axente espumante e polímero de acrilamida unha queima experimental tomando en todo momento as debidas precaucións ambientais, seleccionando unha área de baixo interese ecolóxico, queimando só a superficie imprescindible -unhas 20 parcelas de 500 m2 en total- e evitando a tempada de cría da fauna silvestre.

Tras a queima, recolleron periodicamente máis de 140 mostras de solos e 200 de seis especies vexetais(Pinus pinaster, Erica umbellata, Genistatriacanthos, Pterospatum tridentatum, Ulex micranthus, Ulex europaeus) que, posteriormente, se analizaron nos laboratorios do IIAG.

Grelos e verzas contra o cancro e o envellecemento

O estudo é a tese doutoral realizada por Tamara Sotelo Pérez na Misión Biolóxica de Galicia, en Pontevedra, un centro pertencente ao Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC). O traballo avanzou no coñecemento dos xenes implicados na síntese e regulación de compostos biosaludables nas brásicas e observou que as follas destes cultivos posúen maior capacidade antioxidante e os brotes maior concentración de glucosinolatos, que son anticanceríxenos.

Estes resultados, que se publicaron en revistas científicas de impacto como “Plos One“, apuntan cara á recomendación dun consumo habitual de brásicas que inclúa diferentes partes destas e abren novas posibilidades para programas de mellora xenética enfocados a incrementar a calidade nutricional destes cultivos a través da modificación tanto do contido de glucosinolatos coma de compostos antioxidantes.

O estraño «cangrexo alieníxena» que apareceu en Marte

A poucos días de celebrar o seu terceiro ano explorando Marte (o cal se sucederá o próximo xoves 6 de agosto) o robot «Curiosity» volveu revolucionar os amantes do oculto grazas a unha das últimas fotografías que enviou á Terra. E é que, aínda que nun principio a devandita imaxe non parecía máis que unha instantánea do Planeta Vermello, algúns usuarios de Facebook afirman que nela se pode ver unha estraña criatura similar a un cangrexo.

Concretamente, estas sospeitas viñeron da man dos responsable da páxina de Facebook «Journey to the Surface of the Mars», unha comunidade de usuarios que revisa as instantáneas enviadas polo «Curiosity» intentando encontrar algún elemento estraño nelas. O seu obxectivo, segundo afirman, é combater a versión oficial que aNASA ofrece sobre o Planeta Vermello (así testemúñao a descrición que fan sobre si mesmos, na que sinalan que «eles non nos contan a verdade sobre Marte»).

Descobren seis novas especies de dinosauros ao sur dos Pireneos

O paleontólogo Philip J. Currie. da Universidade de Alberta(Canadá) e os españois José Ignacio Canudo e Xavier Pereda- Superbiola publicaron un estudo en «Acta Paleontologica Polonica» no que concluíron que a diversidade de dinosauros terópodos en oito localidades españolas do condado de Treviño, Huesca e Lleida, era catro veces superior á coñecida previamente.

En concreto, tras o estudo de 142 pezas dentais do períodoCampaniaense - Maastrichtiense ( entre fai 83 millóns e 64 millóns de anos aproximadamente) suxeriu a presenza de seis especies máis (ata agora deste período e lugar sabíase de dous) deterópodos dentados máis na rexión estudada. Unha delas tería un gran tamaño e as demais bastante menores. Os terópodos son unha suborde de dinosauros saurisquios que viviron no Triásico Superior (228 millóns de anos aproximadamente) e antecesores afastados das aves modernas.

Os autores do estudo, aparecido en agosto deste ano e titulado «Terópodos del Cretácico Superior de la Cuenca Sur dos Pireneos», examinaron un das partes máis pequenas do fósil para poñer algo de luz ao proceso de evolución dos dinosauros no final do Cretácico.

A NASA publica a imaxe máis «épica» da Lúa mentres cruza a Terra

«Épica». Non se lle ocorreu un adxectivo mellor á NASA para describir a última imaxe obtida polo satélite Deep Space Climate Observatory (DSCOVR). Trátase dunha serie de fotografías única, xa que se pode apreciar completamente iluminada a cara oculta da Lúa, a zona que nunca se pode observar dende a Terra.

A escena fotografouse grazas á Cámara de Imaxes Policromáticas da Terra (EPIC, polas súas siglas en inglés) de catro megapixeisCCD instalada no satélite (DSCOVR) que orbita a máis dun millón de quilómetros da Terra.

Investigan se o aceite e as proteínas dos mosquitos poden servir para fabricar alimentos

«O proxecto xurdiu porque hai cinco anos tivo lugar un boom de empresas holandesas, que cultivan insectos para consumo», explicou a doutora mexicana Daylan Tzompa-Sosa que forma parte deste grupo de científicos. 

A investigadora engadiu que as citadas compañías tiñan a idea de producir proteínas alternativas ás carnes vermellas, pois a crianza de gando xera unha gran cantidade de contaminantes. Mentres que os insectos son cultivados dunha forma sostible co medio.

Ao respecto, Tzompa-Sosa afirmou que «o holandés non está afeito a comer grilos ou vermes, polo que distintas firmas se dedicaron a illar as proteínas, para usalas como un ingrediente en po que se pode sumar aos alimentos».

O equipo de investigación no que traballa a científica mexicana, quen tamén esta licenciada en Enxeñaría Agrónoma polo Instituto Tecnolóxico e de Estudos Superiores Monterrey (ITESM), pretende saber se a graxa dos insectos pode ser usada como un ingrediente para produtos de panadaría e repostaría, xeados e aderezos, xa que ten un alto contido de omega 3.

Como reacciona unha pastilla efervescente metida en auga en gravidade cero?

No vídeo da burbulla efervescente, publicado na canle «ReelNASA», o astronauta Terry Virst saca unha esfera de auga e a lanza ao ambiente de ingravidez, cunha pastilla efervescente dentro. Segundo din, a sofisticación desta cámara permite obter detalles especialmente interesantes, mesmo acerca desta pelota de líquido e gas.

Philae fotografa o cometa 67 P como nunca

A sonda dá a coñecer as imaxes máis próximas á superficie do cometa, nas que se pode ver polo miúdo de que está formada a superficie do corpo rochoso.

Pica na Imaxe para acceder ás fotografías.

Atopan no Deza unha nova variedade de narciso

Dende este mes, hai unha nova especie de narciso. E é galega. Trátase do Narcissus x Dezanus, que ten un apelido derivado da bisbarra do Deza, onde foi atopado por dous científicos do Centro de Investigación Forestal de Lourizán.

Os investigadores Xosé Ramón García Martínez e Francisco Javier Silva-Pando, naturais de Vigo e de Vilagarcía, publicaron o seu achado na prestixiosa revista “Candollea“, despois de facer o descubrimento no municipio de Rodeiro e incorporar a peza ao herbolario de Lourizán.

O Narcissus x Dezanus só florece en primavera e, como os da súa especie, é de gran beleza. “Caracterízase polos tépalos patentes, coroa cilíndrica non constrinxida no centro e escasamente expandida no ápico, este último dentado,” definen os autores. Ten un parente próximo que é asturiano, o Narcissus asturienses, pero diferénciase del “polo seu maior tamaño, tépalos patentes, menor diámetro da coroa, extremo desta algo máis expandido e dentes de menor tamaño,” explica Silva-Pando.

Como curiosidade, encontráronse nas illas británicas narcisos similares a este galego. Segundo explican na propia investigación, moitos bulbos de narciso foron exportados a Inglaterra no século XIX para saciar a proverbial afección dos ingleses pola xardinaría. Están descritas expedicións de botánicos ingleses recollendo bulbos indisciminadamente por toda Galicia. As hibridacións daqueles narcisos galegos deron lugar a variedades que hoxe no Reino Unido son moi parecidas ás orixinais.

Onde é máis cara a auga da billa?

A cidade europea na que sae máis caro abrir a billa é Glasgow (Reino Unido), onde a factura alcanza os 5,28 euros por metro cúbico. Séguenlle A Haia (Holanda), con 4,65 €; Berlín (Alemaña), con 4,63 €; Luxemburgo, con 4,61 €; e Copenhaguen (Dinamarca), con 4,52 €. Curiosamente en España, malia ser un país con poucos recursos hídricos, as tarifas están entre as máis baixas dentro da Unión Europea.

A razón débese a que o prezo se calcula en función dos custos operativos do servizo e non dos investimentos, que tradicionalmente se inclúen nos Presupostos Xerais do Estado, das comunidades autónomas ou das entidades locais. Por cidades, a máis cara é Barcelona (2,44 €/m3), seguida de Las Palmas (2,04),Sevilla (1,92), Madrid (1,41), Málaga (1,32) e Bilbao (1,22).

Así seleccionan os mosquitos ás súas vítimas

Praia, quiosco e paella. Todo o anterior dá pé a unha única cousa: o verán. O problema é que son termos que tamén adoitan vir acompañados dun molesto amigo: o mosquito. Un animal que non dubida en lanzarse contra nós deixando, de paso, un doloroso recordo. Ata agora, pouco se sabía da forma na que estes animais seleccionan as súas vítimas. Non obstante, un estudo publicado na revista «Current Biology» acaba de desvelar que as elixen mediante unha secuencia na que inflúe o seu olfacto, a súa vista e a calor que desprende o suxeito ao que se dirixen.

Así o afirma a «BBC» onde, ademais, se sinala que os investigadores (un grupo de biólogos) chegou a esa conclusión tras analizar a forma na que varios mosquitos famentos elixían os seus obxectivos dentro dun túnel de vento. A conclusión foi determinante e completou os estudos que, durante anos, só eran capaces de determinar a influencia do olor durante a «cazaría».

Para chegar a esta conclusión, o grupo de investigación situou varios destes animais dentro dun túnel de vento. No, situaron un obxectivo que expulsaba unha columna de dióxido de carbono (similar á que crean os humanos cando respiran) e contaba cun estímulo visual en forma de punto negro e unha placa de vídrioinvisible que emanaba calor.

Mediante a separación destes estímulos púidose establecer por primeira vez a secuencia que usan estes chupasangre para atacar. E é que, en primeiro lugar se senten atraídos polo olor a dióxido de carbono, logo pola vista e, finalmente, pola temperatura. «Puidemos elaborar unha primeira teoría sobre como os mosquitos combinan todos estes sentidos para encontrar un humano», explica á «BBC» Floris van Breugel, a autora principal do estudo.

Crean electricidade en México a partir do principio de Arquímides

A firma mexicana Gammakat aplicou a lei de pulo hidrostático do filósofo grego Arquímides nunha planta de enerxía renovable denominada Kinetic Power Plant, a cal produce ao día 115 kilowatios-hora, informa Una capacidade abondo para abastecer de electricidade a unha serie de 10 casas de mediano tamaño, oficinas ou pequenas comunidades rurais, sen a necesidade de instalar infraestrutura eléctrica, informa a web especializada en cienciawww.alphagalileo.org.

A empresa con forte presenza en Mérida, México, aproveita o tamén chamado principio de Arquímedes para xerar enerxía cinética e convertela en eléctrica. O fundador da firma, Uwe Heinrich Rolli, afirmou que «de acordo coa lei, todo corpo somerxido en auga experimenta unha forza ascendente chamada pulo, equivalente ao peso do fluído desaloxado polo obxecto. Este feito é comprobable ao meter unha pelota nun estanque e esta sae disparada cara a arriba».

A Kinetic Power Plant está composta por un tanque de auga que contén un mecanismo de rotación continua similar ao sistema de tracción dunha bicicleta, onde en lugar de pedalear e xirar os engrenes, recórrese a cilindros de aceiro con orificios que permiten o intercambio de aire por auga para moverse.