As mellores fotos científicas do ano

Fallado o concurso FOTCIENCIA, que pretende achegar a ciencia á cidadanía mediante unha visión artística e estética da investigación. 770 imaxes competiron para facerse un oco entre as gañadoras.

Pica AQUÍ para ver todas as Imaxes.

Os dez mellores avances científicos de 2014

A aterraxe nun cometa é para a revista Science o logro máis importante do ano, seguido dos robots que cooperan, o sangue rexuvenecedor ou a manipulación da memoria.

Pica AQUÍ para ver toda a información.

Os dez nomes que revolucionaron a ciencia en 2014

O home que puxo unha nave sobre un cometa, a creadora de robots colaboradores, o doutor que morreu plantando cara ao ébola ou o inventor do reto do cubo de auga xeada, entre os elixidos pola revista Nature polo seu impacto na investigación científica.

Pica AQUÍ, para ver toda a información.

ECOS: A banda sonora da evolución

Unha nova experiencia sensorial para descubrir os sons que rodearon á evolución humana ao longo do tempo, que chegan dende a antigüidade como 'ecos'. Así describe o Museo da Evolución Humana (MEH) de Burgos á nova exposición temporal que ocupará a Sala de Peza Única dende este luns ata o próximo mes de xullo.

Comisariada por Juan Luis Arsuaga e Carlos de Hita, 'Ecos. Paisaxes Sonoras da Evolución Humana', propón un percorrido que comeza hai catro millóns de anos cos sons característicos da selva tropical africana, onde habitaban os grandes simios, cuxos ecos mestúranse con outros de especies menos coñecidas.

Os acantilados do cometa Churyumov-Gerasimenko, captados por 'Rosetta'

A fotografía foi tomada polo instrumento NAVCAM e foi procesada por Stuart Atkinson. Os accidentados acantilados teñen unha altura aproximada dun quilómetro, segundo a explicación ofrecida pola NASA.

Unha bola de lume atravesa o ceo de España, en Noiteboa

O bólido, que tivo múltiples testemuñas, entrou pola fronteira entre Murcia e Almería e atravesou a península en diagonal, de sueste a noroeste, para rematar no Atlántico, na zona sur de Galicia. Trátase do que os científicos chaman un bólido rozador, unha rocha que entra na atmosfera terrestre para despois volver abandonala e continuar o seu camiño arredor do Sol.

«O bólido iniciouse a uns 105 km de altura sobre a localidade alxeriana de Tiaret, ás 21.06 hora peninsular española», explica José María Madiedo, profesor da Universidade de Huelva e membro da Rede Española de Investigación sobre Bólidos e Meteoros. A rocha, de 100 quilos e apenas un metro de diámetro, entrou na atmosfera a unha velocidade de 80.000 quilómetros por hora. O ángulo de entrada foi moi baixo, non chegou aos 4 graos respecto á horizontal.

Entrou na Península pola fronteira entre Murcia e Almería e cando se encontraba próximo á vertical de Ciudad Real, alcanzou a súa altura mínima, uns 75 km sobre o chan. A partir de aí, o efecto do baixo ángulo da súa traxectoria unido á curvatura da Terra fixeron que a súa altura fose aumentando. Entón pasou case sobre a vertical de Cidade Rodrigo, en Salamanca, e internouse en Portugal. Despois, sobrevoou Bayona, en Pontevedra, e cando se encontraba a uns cen km de distancia da costa galega abandonou a atmosfera terrestre coma se se tratase dunha pedra que rebota contra a auga. En total, percorreu 1.200 quilómetros nun minuto.

A Célula. Vídeo resumo

Lanzamiento desde una azotea. Ejercicio

Ejercicio resuelto de tiro parabólico

A Célula. As súas partes

Quen «fabrica» o misterioso metano de Marte?

Na Terra, o metano é abundante e a maior parte do que se encontra na atmosfera procede de organismos vivos. En concreto, da acción de bacterias no tracto dixestivo de ruminantes como as vacas. 

En Marte, segundo os novos datos, que se publicaron na revista Science e se presentaron na reunión da Unión Xeofísica Americana en San Francisco, California, o gas está presente na atmosfera marciana a concentracións de aproximadamente 0,7 partes por mil millóns, unhas 4.000 veces menos que na atmosfera da Terra.

Estes resultados obtivéronse despois de case dous meses de análises da química da atmosfera marciana a bordo do rover, obtidas co instrumento SAM, tempo durante o que se observaron impresionantes picos nas concentracións de metano. No seu nivel máis alto, os refachos contiñan preto de 10 veces máis metano que o fondo da atmosfera.

Con toda seguridade, non imos encontrarnos un rabaño de vacas pastando pracidamente en Marte, pero o metano tamén é un produto coñecido da vida microbiana, que podería subsistir nas entrañas do planeta. Claro que só é unha posibilidade non confirmada, xa que o metano tamén pode xurdir cando a auga altera os minerais debaixo da superficie ou por outros procesos puramente xeolóxicos, que non implican a existencia de vida.

Os científicos recoñecen que fai falta máis investigación para determinar as orixes exactas do gas. Para iso, continuarán analizando mostras de chan e sedimentos de materia orgánica recollidos polo Curiosity e buscarán patróns de metano na atmosfera coa axuda dos orbitadores de Marte.

O espectacular momento no que se forma unha folerpa de neve

O fotógrafo Chris Calvert subiu á súa canle de YouTube un vídeo realizado cunha lente de aumento no que podemos apreciar o momento no que crea unha destas estruturas hexagonais. Aínda que a penas dura uns poucos segundos, é sen dúbida un espectáculo digno de ser visto.

Apuntes y Ejercicios de Tiro Parabólico en pdf

Os dejo el link de descarga de unos apuntes que explican todo lo relacionado con el tiro parabólico, tanto sus fórmulas como el método de resolución de los problemas.

Así mismo al final de los apuntes hay dos ejercicios resueltos.

Pincha en la imagen para descargar el archivo.

Mundo Microscópico.

O Microscopio é a ferramenta esencial para poder analizar o mundo Celular. No seguinte vídeo podemos algunhas imaxes de seres vivos vistos ao microscopio...

Tiro Parabólico. Ejercicio: cálculo de la velocidad inicial (Vo)

A Teoría Celular

Podemos resumir o concepto moderno de teoría celular nos seguintes principios:

• Todos os seres vivos están formados por células ou polos seus produtos de secreción. A célula é a unidade anatómica da materia viva, e unha célula pode ser suficiente para constituír un organismo.

• Todas as células proceden de células preexistentes, por división destas (Omnis cellula ex cellula).

• As funcións vitais dos organismos ocorren dentro das células, ou no seu contorno inmediato, controladas por substancias que elas segregan. Cada célula é un sistema aberto, que intercambia materia e enerxía co seu medio. Nunha célula caben todas as funcións vitais, de maneira que basta unha célula para ter un ser vivo (que será un ser vivo unicelular). Así pois, a célula é a unidade fisiolóxica da vida.

• Cada célula contén toda a información hereditaria necesaria para o control do seu propio ciclo e do desenvolvemento e o funcionamento dun organismo da súa especie, así como para a transmisión desta información á seguinte xeración celular. Así que a célula tamén é a unidade xenética.

Tiro Parabólico. Ejercicio básico

Tema 4 Bioloxía 4º ESO - A Célula

Ao longo do Tema estudaremos tanto a anatomía dunha célula Eucariota así como as súas funcións vitais, como todo ser vivo.

A célula é a unidade estrutural e funcional mínima con vida, a cal é capaz de realizar tódalas funcións características ou vitais de calquera organismo vivo: a nutrición, a relación co medio que a rodea e a reprodución.

Como introducción ao Tema, déixovos un fragmento dunha animación feita no 2012 pola Universidade de Harvard, e galardonado en varios festivais científicos.

Descobren por que as libélulas sempre capturan as súas presas

As libélula son uns insectos fascinantes. Están sobre a Terra antes de que aparecesen os primeiros dinosauros. O fósil máis antigo é do Carbonífero, hai uns 320 millóns de anos. A vexetación estaba entón dominada por bosques de grandes fentos sobrevoados por libélula primitivas xigantes, cunha envergadura beirada duns 70 centímetros, algo máis grande que unha pomba. Estas libélula, do tamaño dun lagarteiro ou un gabián eran, como algunhas rapazas, excelentes cazadoras. E ségueno sendo.

Case nada pasa desapercibido aos enormes ollos compostos das libélula, cuxo campo de visión alcanza case os 360 graos. Tampouco hai presa que escape ás súas rápidas e precisas acrobacias no aire. A velocidades que levan aos 50 quilómetros por hora, poden xirar bruscamente, pararse (penderse) en pleno voo ou mesmo voar cara a atrás. Con estas aptitudes non é estraño que o 95% das veces logren atrapar a súa presa. En medio segundo, como un lóstrego, completan a manobra que consiste en atacalo dende abaixo e asila coas súas patas.

Para descubrir os segredos dos atinados movementos das libélula mentres perseguían unha mosca da froita ou unha presa artificial, os investigadores centráronse no seguimento da orientación da cabeza e o corpo da libélula.

Cando analizaron os videos, estaba claro que as libélula non respondían simplemente aos movementos da presa. En lugar diso, facían xiros estructurados para axustar a orientación dos seus corpos, mesmo cando a traxectoria das súas presas non cambiaba. "Eses xiros estaban guiados pola representación interna que a libélula ten do seu corpo e porque sabe que ten que xirar o seu corpo e aliñalo coa traxectoria de voo da presa dun xeito particular", explica Anthony Leonardo, que lidera a investigación.

A formación dos ouriños. Bioloxía 3º ESO

Os Riles: anatomía e fisioloxía

Recrean no laboratorio a «faísca» que orixinou a vida na Terra

Como empezou a vida na Terra? Existen diversas teorías. Unha delas di que puido chegar nun cometa ou nun asteroide. Outra cre que o noso planeta xa reunía os «ingredientes» necesarios para darlle forma, pero que foi necesario algo externo que a espertase, como a enerxía liberada polo forte impacto dunha rocha espacial. 

Un equipo de científicos do Instituto Heyrovsky de Química Físicaen Praga puxo a proba esta última hipótese recreando en laboratorio o que podería ter sido a faísca orixinal da vida na Terra. Os investigadores dispararon unha mestura de arxila e sopa química cun potente láser de grande alcance para simular a enerxía que puido provocar un asteroide a gran velocidade impactando contra o planeta. 

O resultado: o que poden considerarse pezas cruciais dos compoñentes básicos da vida.

Os científicos utilizaron un láser de case 500 metros de longo que durante unha fracción de segundo disparou a sopa química cun feixe invisible, equivalente á emisión dun par de plantas de enerxía nuclear. Produciu mil millóns de quilovatios de enerxía e xerou unha calor de máis de 7.600 graos fahrenheits.

O láser provocou a aparición das catro bases químicas necesarias para facer ARN, un parente máis simple de ADN, algo así como o anteproxecto ou o deseño da vida. A partir destas bases, hai moitos pasos aínda misteriosos que deben suceder para que a vida xurda, pero este é un posible punto de partida no proceso.

Power Point Bioloxía 3º ESO - Tema 4. Aparatos Circulatorio e Excretor

O pai do ADN subasta por catro millóns o seu premio Nobel

Tela 52 anos metida nunha caixa forte foille pouco rendible, así queJames Watson se converteu onte no primeiro gañador do premio Nobel en subhastar a medalla de ouro que recibiu en 1962 polos seus importantes achados sobre o ADN. De paso, coa poxa realizada onte en Christie's, Watson intentará limpar a súa reputación, embazada seriamente hai sete anos por un comentario racista, pois prevé dar parte do diñeiro obtido a institucións de ensino.

Watson gañou o premio Nobel, xunto con Francis Crick e Maurice Wilkins, polo seu descubrimento en 1951 da estrutura en forma de dobre hélice do ADN, o que revelou como os trazos xenéticos se transmiten hereditariamente.

O carácter provocador de James Watson xa se puxo de manifesto nas súas memorias «The Double Helix» (1968), nas que retratou a en ocasións insá rivalidade entre científicos no seu afán por ser os primeiros en alcanzar descubrimentos. Pero foron unhas declaracións realizadas en 2007 a unha publicación londiniense as que causaron maior polémica e xeráronlle un rexeitamento xeneralizado.

«Todas as nosas políticas sociais están baseadas no feito de que a súa intelixencia», dixo entón Watson referíndose aos africanos, «é a mesma que a nosa, mentres que todas as probas din que non é certo». Engadiu que «a xente que trata con empregados negros» sabe que non todo o mundo é igual...Lamentable!!!!

Desenterran no Pireneo un colo de dinosauro de 5 metros

Investigadores do Instituto Catalán de Paleontoloxía Miquel Crusafont (ICP) e a Universidade de Zaragoza desenterraron no depósito de Orcau-1 (Lleida) un colo de titanosaurio de máis de 5 metros de lonxitude que viviu na zona hai uns 68 millóns de anos. 

A estrutura fabricada para sacar intacto o fósil, que os paleontólogos chaman "momia", pesaba uns 2.500 quilos. A operación de extracción e traslado foi todo un éxito a pesar das grandes dimensións e peso da peza, segundo explica o ICP nun comunicado. Os científicos esperan que este «fósil único» achegue novas informacións sobre os dinoaurios saurópodos que viviron no Pireneo antes da súa extinción.

Os restos inclúen 7-­8 vértebras da zona do colo e as primeiras costelas dun tinanosaurio que, a partir dos restos encontrados, se estima que debía medir entre 15 e 20 metros de longo. 

É un dos saurópodos máis grandes que se encontraron no Pireneo. No depósito próximo de Orcau-­2 identificáronse numerosas pegadas detitanosaurio, o que fai supoñer que este animal reinaba na zona no pasado.
"Este achado ten para nós un triplo interese: o científico, pois temos un esqueleto que se encontraba en conexión anatómica e que nos pode achegar unha valiosa información; a divulgativa, xa que esperamos que unha vez preparado sexa un elemento expositivo de primeira orde no Museo da Conca Dellà e, finalmente, o histórico, porque esta extracción foi a culminación duns traballos que comezaron hai case 60 anos", comentou Ángel Galobart, responsable do grupo de investigación do Mesozoico do ICP.

"Representa unha parte moi significativa dun esqueleto que nos pode achegar unha valiosa información sobre o tamaño e a bioloxía deste dinosauro", explicou Bernat Vila, investigador da Universidade de Zaragoza. 

A escavación deste fósil recibiu unha axuda da prestixiosa National Geographic Society.

Power Point Bioloxía 4º ESO. Tema 3 Historia da Terra

Todo Einstein, a un clic

A fórmula da teoría da relatividade escrita do seu puño e letra, correspondencia con outros científicos da época, cartas aos seus esposas, ofertas de traballo ou discursos en universidades. Todo o que escribiu Albert Einstein durante a súa vida xa se encontra ao alcance de todo o mundo a tan só un clic de rato.

A Universidade de Princeton, en colaboración coa Universidade Hebrea de Xerusalén e o Instituto de Tecnoloxía de California, logrou reunir todo este arquivo bibliográfico do científico máis relevante do século XX nunha páxina web, na que se poderán consultar de xeito sinxelo todos os documentos escritos por Einstein tanto no seu idioma orixinal coma na súa tradución ao inglés. De momento, a web recolle 5.000 documentos que abranguen os primeiros 44 anos do xenio, incluíndo a concesión do Premio Nobel de Física e a súa longa viaxe ao Afastado Oriente. Non obstante, a intención é que nun prazo de dezaoito meses o fondo se complete con todos os escritos ata a súa morte.

Pica na Imaxe para acceder á web.

Chegou o momento de que a sonda New Horizons esperte na súa viaxe a Plutón

A nave espacial New Horizons, lanzada pola NASA en 2006, debería ter espertado este pasado sábado, 6 de decembro, ás 8:00 GMT, a máis de 2.900 millóns de quilómetros da Terra. O obxectivo da sonda é o pequeno Plutón, o único «planeta», que aú non foi visitado por unha nave terrestre. Se todo sae ben, New Horizonsterá enviado xa unha mensaxe de que todo está correcto.

Dende o seu lanzamento en xaneiro de 2006, New Horizons pasou 1.873 días en hibernación -ao redor de dous terzos do seu tempo de voo- repartidos en 18 períodos de hibernación separados dende mediados de 2007 a finais de 2014. Durante o seu longo voo aos confíns do sistema solar, os operadores espertárona pouco máis de dúas veces ao ano para revisar os sistemas críticos, calibrar instrumentos, recompilar datos científicos, ensaiar actividades para o encontro con Plutón e realizar correccións de rumbo cando era necesario.


Tras a posta a punto de todos os sistemas, que lle levará en torno a cinco semanas, as observacións distantes do sistema de Plutóncomezarán o 15 de xaneiro e continuarán ata finais de xullo de 2015; co enfoque máis próximo a Plutón o 14 de xullo.

O polo norte non tiña xeo

Hai entre 5,3 e 2,6 millóns de anos, a Terra experimentou por última vez un período de tempo prolongado cun clima, en media, cálida, antes de que as idades de xeo comezasen a alternar con períodos interglaciais suaves como o actual.

Investigadores da Universidade Autónoma de Barcelona (UAB), da Universidade de Tromsø (Noruega) e da Universidade de Plymouth(Reino Unido), estudaron a tendencia na extensión do xeo do océano Glacial Ártico durante este período, e descubriron que o casquete polar ártico no seu máximo, en inverno, non ocupou a súa extensión actual ata hai uns 2,6 millóns de anos. A extensión da cuberta de xeo no Ártico era moito menor á actual hai entre catro e cinco millóns de anos.

A investigación baseouse nos datos extraídos dos sedimentos dun pozo escavado no fondo mariño no noroeste de Spitsbergen, a illa máis grande do arquipélago de Svalbard. Perforouse grazas ao proxecto IODP (International Ocean Drilling Program) que dende hai décadas que estuda os sedimentos dos fondos mariños con fins científicos.

A partir da análise química dos restos fósiles dunhas algas microscópicas que viven no xeo, e de microorganismos da auga, os investigadores puideron seguir as variacións nas condicións ambientais ao longo do tempo e coñecer con precisión cando chegou o xeo a esa zona concreta.

Eras Xeolóxicas da Terra. Resumo

Ejercicio MCU Acelerado

Glándula sudorípara. Aparato Excretor

Ejercicio del astronauta. MCU Acelerado

O sistema linfático: cómo funciona

O Aparato Excretor. Bioloxía 3º ESO

Leyes de los gases. Ejercicios

Más problemas con fracciones

Leyes de los Gases. Ejercicios

O garabato máis antigo da humanidade

Unhas liñas en zigzag marcadas sobre unha cuncha en Indonesia é o gravado abstracto máis antigo da humanidade. Ten 500.000 anos de antigüidade e sorprendentemente non foi feito por un de nós, un Homo sapiens, senón por un dos nosos antecesores, un Homo erectus. É a primeira vez que se lle atribúe semellante habilidade a esta especie extinta. O achado aparece publicado na revista Nature.

Fai 40.000 anos, e probablemente moito antes, os humanos modernos xa pintaban nas paredes de covas de Europa e Indonesia. Gravados ocres máis simples que se encontran en Sudáfrica cunha antigüidade de 100.000 anos e a principios deste ano, os investigadores informaron dun gravado abstracto nunha cova de Xibraltar que foi habitada por neandertales.

Pero ata este achado, ningunha técnica deste tipo fora atribuído ao Homo erectus, antecesor directo dos humanos e os neandertales. A especie xurdiu en África hai uns 2 millóns de anos e desprazouse ata a illa indonesia de Java, antes de extinguirse hai uns 140.000 anos.

O gravado está feito nunha cuncha dunha especie de mexillón de auga doce, que foi recollido na década de 1890 polo paleontólogo holandés Eugène Dubois, nun depósito no leste de Java chamada Trinil. Alí, Dubois descubriu o primeiro fósil de Homo erectus e outros ósos humanos antigos.

"Estamos seguros de que isto debeu ser feito deliberadamente por alguén cun instrumento afiado", di Joordens a Nature. Pero chamalo arte xa é máis complicado. «Se non coñeces a intención da persoa que o fixo, é imposible chamalo arte», explica. Non obstante, «é un debuxo antigo, un xeito de expresarse. Non sabemos que quería dicir a persoa que o fixo, pero quizais podería ter sido para impresionar á súa noiva, esborranchar un pouco, ou para marcar a cuncha como da súa propiedade».

Marte, o gran destino da nave Orion

Dentro de non moitos anos, ao redor de 2030 se todo transcorre como está previsto no calendario da NASA, o ser humano viaxará a Marte. E probablemente o fará a bordo dunha nave Orion, sen tripulación, por primeira vez nos ceos do Centro Espacial Kennedy, en Florida (EUA). Alcanzará os 5.800 quilómetros de altitude por enriba da superficie da Terra.

Fabricada pola compañía privada Lockheed Martin, Orion é a primeira nave espacial deseñada para levar astronautas ao espazo profundo dende as misións Apolo dos anos 60 e 70. Chegará onde nunca o fixemos, moito máis alá da Lúa, co Planeta vermello como gran destino, o seguinte gran salto da humanidade.

Pero antes hai un longo camiño por percorrer. A distancia entre a Terra e Marte é un amplísimo campo de exploración onde os astronautas poderán poñer a proba as habilidades que necesitarán para as futuras misións marcianas. En particular, a NASA pretende converter a área arredor da Lúa no mellor lugar de adestramento, onde se poderán probar os traxes avanzados para camiñadas espaciais ou a protección dos astronautas da radiación e as temperaturas extremas.

Las leyes de los gases. Química 3º ESO

Os elefantes que habitaron o Ártico

Houbo unha vez en que os mastodontes americanos, parentes extintos dos elefantes actuais, chegaron a vivir nunha área do mundo tan extrema como o Ártico. Aconteceu fará uns 125.000 anos, cando o clima na zona era cálido e existían bosques e brañas dos que poder alimentarse en compañía doutros grandes mamíferos. Isto non durou para sempre. Cando as condicións climáticas empeoraron, hai uns 75.000 anos, o mastododontedesapareceu da zona. Esta é a principal conclusión dun novo estudo publicado na revista Actas da Academia Nacional de Ciencias (PNAS), que elimina os cazadores como causa desa exintinciónlocal. Faltaban milenios para que os seres humanos chegasen a colonizar a zona por primeira vez.

Ao longo de finais do Plistoceno, entre aproximadamente 10.000 e 125.000 anos, o mastodonte americano (Mammut americanum) xeneralizouse e ocupou moitas partes da América do Norte continental, así como lugares periféricos como as zonas tropicais de Honduras e a costa ártica de Alasca. Estes animais alimentábanse de plantas leñosas e vivían nos bosques de coníferas ou outras árbores con pantanos de terras baixas.

«Os dentes de mastodonte eran eficaces pelando e triturando ramas, follas e talos de arbustos e árbores. Polo que parece pouco probable que fosen capaces de sobrevivir nas rexións cubertas de xeo de Alasca e Yukón durante o último período completo dos glaciares, como a datación dun fósil anterior suxerira», explica o paleontólogo Grant Zazula, autor principal do estudo.

Sistema Linfático

O sistema linfático é unha rede complexa de órganos linfoides, ganglios linfáticos, condutos linfáticos, tecidos linfáticos, capilares linfáticos e vasos linfáticos que producen e transportan o fluído linfático (linfa) dos tecidos para osistema circulatorio. O sistema linfático é un importante compoñente do sistema imunolóxico, pois colabora cosglóbulos brancos para a protección contra bacterias e virus invasores.

O sistema linfático posúe tres funcións interrelacionadas:

1 Eliminación dos fluídos en exceso dos tecidos corporais,

2 Absorción dos ácidos graxos e transporte posterior da graxa para o sistema circulatorio e,

3 Produción de células inmunes (como linfocitos, monocitos e células produtoras de anticorpos coñecidas como plasmocitos).

Ejercicios resueltos de movimiento circular

Os dejo el link de descarga de una serie de ejercicios sobre movimiento circular, tanto uniforme como variado. Todos ellos llevan asociado un link en el que podreis ver la solucción.

Espero que os ayude.

Pincha en la imagen para descargar el archivo (pdf).

Ejercicios de MCU

Problemas de fracciones. Conceptos básicos

Aparato Circulatorio. Repaso

Presión atmosférica. Experimento de Torricelli

El experimento de Torricelli fue un curioso experimento realizado en 1643 por el físico y matemático italiano Evangelista Torricelli (1608-1647) en un laboratorio que logró medir la presión atmosférica por vez primera.

Torricelli llenó de mercurio un tubo de 1 metro de largo, (cerrado por uno de los extremos) y lo invirtió sobre una cubeta llena de mercurio, de inmediato la columna de mercurio bajó varios centímetros, permaneciendo estática a unos 76 cm (760 mm) de altura ya que en esta influía la presión atmosférica.

Como según se observa la presión era directamente proporcional a la altura de la columna de mercurio (Hg), se adoptó como medida de la presión el mm (milímetro) de mercurio.

Así la presión considerada como "normal" se correspondía con una columna de altura 760 mm.

Ejercicios Movimiento Circular

Problemas con fracciones

¿Que es la Materia Oscura?

En astrofísica y cosmología física se denomina materia oscura a la hipotética materia que no emite suficiente radiación electromagnética para ser detectada con los medios técnicos actuales, pero cuya existencia se puede deducir a partir de los efectos gravitacionales que causa en la materia visible, tales como las estrellas o las galaxias, así como en las anisotropías del fondo cósmico de microondas presente en el universo.

Boletín III de Física 4º ESO

Os dejo el link de descarga del tercer boletín de Cinemática, en donde trabajaremos tanto el Movimiento Circular como el Parabólico.

Pincha en la Imagen para descargarlo.

La densidad

Según una conocida anécdota, Arquímedes recibió el encargo de determinar si el orfebre de Hierón II de Siracusa desfalcaba el oro durante la fabricación de una corona dedicada a los dioses, sustituyéndolo por otro metal más barato (proceso conocido como aleación).

Arquímedes sabía que la corona, de forma irregular, podría ser aplastada o fundida en un cubo cuyo volumen se puede calcular fácilmente comparado con la masa. Pero el rey no estaba de acuerdo con estos métodos, pues habrían supuesto la destrucción de la corona.

Desconcertado, Arquímedes se dio un relajante baño de inmersión, y observando la subida del agua caliente cuando él entraba en ella, descubrió que podía calcular el volumen de la corona de oro mediante el desplazamiento del agua. Supuestamente, al hacer este descubrimiento salió corriendo desnudo por las calles gritando: "¡Eureka! ¡Eureka!" . Como resultado, el término "Eureka" entró en el lenguaje común, y se utiliza hoy para indicar un momento de iluminación. 

La densidad es un concepto que nació entre los científicos en tiempos en que las unidades de medida eran distintas en cada país, de modo que asignaron a cada materia un número, adimensional, que era la relación entre la masa de esa materia y la de un volumen igual de agua pura, sustancia que se encontraba en cualquier laboratorio (densidad relativa).

Ejercicios de Movimiento Circular Uniforme

Confirmado: o ADN sobrevive no espazo

Unha serie de probetas con moléculas de ADN no seu interior, fixadas á capa exterior da sección de carga dun foguete, conseguiron sobrevivir no espazo e, o que é máis sorprendente, tamén á reentrada na atmosfera, unha manobra durante a cal a temperatura se dispara a causa da fricción co aire.

Pero os feitos son testans. Tras o lanzamento, o voo espacial, a reentrada na atmosfera terrestre e a posterior aterraxe, as moléculas de ADN seguían intactas, no mesmo lugar do foguete ao que foran fixadas. E non foi esa a única sorpresa: a inmensa maior parte das moléculas sobreviventes aínda eran capaces de transmitir información xenética a bacterias e células de diferentes tecidos.

"Este estudo -asegura Oliver Ulrich, do Instituto de Anatomía da Universidade de Zürich e director da investigación- achega probas experimentais de que a información xenética do ADN é esencialmente capaz de sobrevivir nas extremas condicións do espazo e a reentrada na densa atmosfera da Terra".

La Antimateria

En física de partículas, la antimateria es la extensión del concepto de antipartícula a la materia. Así, la antimateria es una forma de materia menos frecuente que está constituida por antipartículas en contraposición a la materia común que está compuesta de partículas. Por ejemplo, un antielectrón (un electrón con carga positiva, también llamado positrón) y un antiprotón (un protón con carga negativa) podrían formar un átomo de antimateria, de la misma manera que un electrón y un protón forman un átomo de hidrógeno.

El contacto entre materia y antimateria ocasiona su aniquilación mutua, esto no significa su destrucción, sino una transformación que da lugar a fotones de alta energía, que producen (rayos gamma) a 511.000 electrovoltios, y otros pares partícula-antipartícula.

O monstro negro do mar, filmado por primeira vez en California

Científicos do Instituto de Investigación do Acuario da Baía de Monterey (MBARI) filmaron a uns 600 metros de profundidade baixo as augas de California o que pode ser o primeiro vídeo dunha estraña especie de peixe sapo abisal, viva e no seu propio hábitat, cuxo aspecto lle valeu o nome de «monstro negro do mar». As imaxes do Melanocetus, de 9 cm de lonxitude, foron capturadas grazas ao vehículo robótico de control remoto Doc Ricketts. Só existen media ducia de gravacións anteriores de peixes sapos abisais, segundo explican os investigadores.

O equipo de MBARI deu co esquivo depredador de forma fortuíta cando traballaban co robot. Ten un aspecto tan terrorífico que parece sacado dun pesadelo. O punto brillante na punta da «cana de pescar» que sobresae da cabeza do peixe (vese claramente no vídeo) é en realidade un reclamo que brilla intensamente. Só téñeno as femias, que utilizan esa luz para atraer as súas presas, ás veces dun tamaño entre dous e tres veces maior, no seu hábitat profundo e escuro.

As válvulas do corazón

Ciclo cardíaco. Explicación

Unha luva, parafusos e 70.000 gotas radiactivas: este lixo flota no espazo

Aínda que o lixo espacial non representa un perigo para o noso planeta, si o é para aqueles seres humanos que viaxan ao espazo exterior e para os artefactos e naves que levamos aí arriba. A medida que pasa o tempo, ese risco vai en aumento de forma exponencial. O lixo ou ferralla espacial son os refugallos de todas as misións espaciais que saíron da Terra cara a outros planetas e tamén aqueles restos de satélites de experimentos ou de explosións que permanecen en órbita arredor da Terra. O lixo espacial contén de todo: roscas, parafusos, 70.000 gotas radiactivas procedentes de combustible nuclear de misións soviéticas, a luva do astronauta Edward White, perdido en 1965, viaxando a unha velocidade de 28.000 km/h... Se a luva chegase a impactar co escafandro dun astronauta, desfaríaa. Iso si que é un verdadeiro guantazo.

Non se coñece na actualidade ningún método eficaz e económico para poder limpar o lixo espacial. Aqueles refugallos que están máis baixos de 500 km de altura poderían desfacerse na súa entrada á atmosfera cando estes rozasen coas capas máis altas. Pero unha limpeza natural deste tipo das órbitas contaminadas máis baixas podería levar centos de anos.

Outra posibilidade é detectar o lixo con radares e enviar unha nave, tipo camión lixo, para recollela, pero o custo sería enorme.

La Materia. Tema 2 Física y Química 3º ESO

Materia es todo aquello que tiene localización espacial, posee una cierta cantidad de energía, y está sujeto a cambios en el tiempo y a interacciones con aparatos de medida. 

En física y filosofía, materia es el término para referirse a los constituyentes de la realidad material objetiva, entendiendo por objetiva que pueda serpercibida de la misma forma por diversos sujetos. Se considera que es lo que forma la parte sensible de los objetos perceptibles o detectables por medios físicos. 

Es decir es todo aquello que ocupa un sitio en el espacio, se puede tocar, se puede sentir, se puede medir, etc.

O Corazón. Anatomía e Funcionamento

"Loita no Xurásico". Serie documental

Jurassic Fight Club, é unha serie de televisión documental estadounidense baseada en datos paleontolóxicos. 

 Foi emitida por primeira vez en Estados Unidos na canle The History Channel, en xullo de 2008.

Os vasos sanguíneos

O Frankenstein do século XXI: o primeiro home biónico

Ao principio chamárono Rex, acrónimo do termo 'roboticexoeskeleton' (exoesqueleto robótico). Pero pouco despois rebautizaron a criatura co nome de Frank, nun aceno a Frankenstein. 

Frank necesitaba un ril e doáronllo. Facíalle falta un páncreas... e conseguiu un. O mesmo aconteceu co seu corazón, a traquea ou os ollos. Frank non é unha persoa. Tampouco é exactamente un home biónico, aínda que o documental que narra a súa xestación se chame precisamente Cómo construír un home biónico. Vén a ser, en realidade, un espectacular escaparate cos últimos desenvolvementos no que a implantes e próteses biónicas se refire. Foi creado pola compañía británica Shadow Robo, e ata o principal responsable desta empresa Richard Walker quedou sorprendido pola cantidade de órganos do corpo humano que xa se poden crear nun laboratorio: máis dun 60 por cento do noso organismo foi creado artificialmente no corpo de Frank. Ten pernas capaces de andar, brazos, unha traquea, riles, un corazón que bombea sangue artificial...

Cada unha das súas partes foi creada nun canto do mundo: dende California ata Nova Zelandia, pasando por Alemaña ou Gran Bretaña. E todas elas están destinadas a utilizarse nun futuro como substitución de órganos enfermos ou amputados nun corpo humano real. O prezo de todos eles alcanzaría, de non ter sido doados para o proxecto, un millón de dólares (algo máis de 800.000 euros). En moitos casos trátase de prototipos en fase experimental. E, de momento, Frank non está completo. Fáltalle un aparato dixestivo e o máis importante de todo: un cerebro. Por agora, este xigante artificial de dous metros de altura só funciona respondendo ás ordes dun ser humano que o controla a través dun ordenador.

Ten, iso si, un rostro: o do psicólogo social da Universidade de Zúrich Bertolt Meyer, protagonista do documental no que el mesmo relata o desenvolvemento da súa versión biónica. A elección deBertolt non foi casual. Naceu en Hamburgo hai 34 anos cunha peculiaridade: faltáballe parte do seu brazo esquerdo, que só se desenvolveu uns tres centímetros por debaixo do cóbado. Practicamente dende que naceu, levou unha prótese. Ao principio era un engadido pasivo, cuxa función era unicamente a de acostumar o pequeno a convivir cunha parte allea ao seu corpo.

Máis preto da clonación do mamut que zumega sangre

A posibilidade de traer de novo a vida a un mamut unha especie extinta hai 10.000 anos, ou polo menos, crear unha quimera que se lle pareza, está máis preto grazas ao descubrimento na illa de Liajovski, na costa do nordés de Rusia, do especimen mellor conservado que xamais fose encontrado. A autopsia do mamut de 28.000 anos de idade revelou a existencia de carne nun estado sorprendentemente fresco que podería conter ADN intacto suficiente para facer posible a clonación.

Segundo informa a web do Museo de Historia Natural de Londres, os científicos aínda levan a cabo probas en todo o corpo do mamut para comprobar se poden obter células que conteñan o xenoma completo, o código xenético necesario para construír un organismo.

O mamut, alcumado «Buttercup», foi descuberto en 2013 oculto no permafrost. A carne estaba moi ben conservada e, para gran sorpresa de todos, zumegaba un líquido vermello escuro cando os científicos a cortaron. A noticia deu a volta ao mundo. Unha autopsia realizada pola firma surcoreana Sooam Biotech Research Foundation e na que participou Tori Herridge, paleobióloga do museo británico, entre outros científicos, confirmou que ese líquido era sangue.

Aínda que agora estamos máis preto de converter en realidade resucitar a un mamut, Herridge cre que quizais non é unha boa idea. «Dubido de que haxa moitas persoas no mundo ás que lles gustaría ver un mamut laúdo na vida real tanto como a min. E non obstante, creo que a clonación sería eticamente dubidosa, escribiu nun artigo para o diario británico The Guardian esta semana.

Unha das principais obxeccións á clonación do mamut é o feito de que se necesitarían elefantes asiáticos, en perigo de extinción, para dar a luz un bebé mamut vivo. E é probable que faga falta experimentar con moitos exemplares antes do primeiro nacemento exitoso.

Dinosauros "españois"

Na Península ibérica conviviron varias especies de dinosauros de varias rexións, sobre todo africanos e europeos. O rexistro fósil máis amplo procede do Cretácico Inferior. Hai varios xéneros endémicos, como:

Aviatyrannis do Xurásico Superior.

Pelecanimimus ou Aragosaurus, do Cretácico Inferior

 ou Arenysaurus do Cretácico Superior.

Movimiento circular. Conceptos básicos

En la tercera parte de Cinemática estudiaremos entre otros el Movimiento Circular tanto Uniforme como Variado. Como introducción os dejo estos vídeos teóricos.

Os raros diamantes chegados nun meteorito

Dende hai 50 anos, os científicos creron que os impactos de meteoritos e asteroides no noso planeta eran capaces de crear unha nova forma de diamante, o lonsdaleíta, tamén chamado diamante hexagonal. 

Foi achado por primeira vez en 1967 no cráter Canón do Demo en Arizona (EUA), formado polo gran meteorito do mesmo nome. Dende entón, o lonsdaleíta foi amplamente utilizado pola comunidade científica como un indicador de antigos impactos de asteroides na Terra, incluídos os vinculados á extincións en masa. Ademais, pensouse que ten propiedades mecánicas superiores ás do diamante ordinario, o que lle daba un alto potencial na industria.

«A maioría dos cristais teñen estruturas que se repiten regularmente, ao igual que os ladrillos nun muro ben construído», apunta o científico Peter Buseck, que tamén participou no estudo. Non obstante, poden acontecer interrupcións na regularidade, e estas son chamadas defectos. «Os defectos mestúranse coa estrutura normal dos diamantes, coma se a parede tivese medio ladrillo ou máis ladrillos ou unha fila de ladrillos que se despraza lixeiramente cara a un lado ou outro,».

O resultado é que o chamado lonsdaleíta ten a mesma forma cúbica regular do diamante, pero foi sometido a golpes ou presións que causaron defectos dentro da estrutura cristalina.

Pero defectuoso non quere dicir inútil. Aínda que son diamantes moi pequenos, case como area, o novo descubrimento suxire tamén que a complexidade estrutural observada nos diamantes do Canón do Demo podería ter propiedades mecánicas interesantes. Teñen unha dureza excepcional, máis que os que se utilizan en xoiaría, e polo tanto, grandes perspectivas como novo material para a industria

Crean unha luva para trepar por un vidro como o home araña

Aspirantes a superheroes poderán moi pronto treparse polas paredes como o home araña grazas un novo dispositivo desenvolvido por un equipo de investigadores que lle permite a un ser humano escalar sen problemas unha parede vertical lisa.
O material empregado no dispositivo está inspirado no geco tokay, unha lagarta oriúnda de Asia que se despraza sen inconvenientes por superficies verticais planas.
Dende hai anos, investigadores trataron de dilucidar como fan para trepar estas lagartas.
Non obstante ata agora, replicar o sistema de adhesión das pequenas patas destes réptiles a unha escala maior -do tamaño dunha man-, sen perder efectividade, non resultou doado.
E isto é precisamente o que lograron os científicos da Universidade de Stanford, en California, en colaboración coa Axencia de Proxectos de Investigación Avanzados de Defensa (Darpa), de Estados Unidos: crear unha luva de silicona do tamaño dunha man que funciona perfectamente para ascender por unha parede de vidro.

A NASA logra a teleportación cuántica á distancia récord de 25 quilómetros

Investigadores da NASA lograron teletransportar información sobre o estado cuántico dun fotón, unha partícula de luz, a 25 quilómetros de fibra óptica ata un «banco de memoria» en cristal.

O récord anterior na fibra óptica era de 6 quilómetros. Este fenómeno complexo de teleportación cuántica podería ter implicacións para a criptografía, que consiste na transmisión de información de forma segura, incluídas as comunicacións entre a Terra e as naves espaciais.

«Podemos imprimir o estado dun sistema noutro sistema, mesmo cando os dous están moi separados», dixo Francesco Marsili, enxeñeiro de microdispositivos do Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) da NASA en Pasadena. «O uso deste efecto nas comunicacións podería axudar á construción dunha rede de comunicacións espaciais intrinsecamente segura, é dicir, canles de comunicación que non pode ser hackeados».

Marsili e os seus colegas do Instituto Nacional de Estándares e Tecnoloxía (NIST), desenvolven dispositivos que poden detectar as partículas individuais de luz, chamados fotóns desenvolvidos.

«É difícil detectar un único fotón, polo que se necesita para facer un detector sensible», dixo. Aquí no JPL, en colaboración co NIST,» desenvolvemos o detector máis sensible no mundo.

El perro y el Conejo. Problema de persecución

Opraciones combinadas de fracciones. Ejemplos

Os dinosauros

Os dinosauros diverxiron dos seus devanceiros arcosauros durante o Triásico Medio e Superior, aproximadamente 20 millóns de anos despois do episodio de extinción Pérmico–Triásico que aniquilou o 95% de todas as especies de seres vivos. 

A datación radiométrica das formacións de rochas que conteñen fósiles do primeiro xénero de dinosauros, Eoraptor, é de 231,4 millóns de anos.

Os paleontólogos cren que Eoraptor lembra ao ancestro común a todos os dinosauros; se isto é certo, as súas características suxiren que o primeiro dinosauro era pequeno depredador bípede.

O descubrimento do primitivo grupo dos ornithodira, de tipo dinosauro, como Marasuchus e Lagerpeton en estratos do Triásico Medio de Arxentina apoia esta idea; as análises dos fósiles recollidos suxiren que estes animais eran, efectivamente, pequenos depredadores bípedes

O Pérmico. A gran extinción

Ao final do Permiano produciuse a extinción máis catastrófica que a vida sufrise xamais, xa sexa en termos de número total de especies perdidas ou dos seus traumáticos efectos sobre a evolución subseguinte. 

Foi como mínimo dúas veces máis severa que calquera outra e posiblemente entre cinco e dez veces máis extensa. Estímase que só sobreviviu o 5% das especies, cando no peor dos demais episodios a cifra foi próxima ao 50%. Resultou ser tamén a máis difícil de estudar debido a problemas cronolóxicos na datación e á carencia dun conxunto apropiado de seccións (medios continentais) con fósiles que inclúan o crucial intervalo de tempo.

O Paleozoico. Resumo dos seus Periodos

Descenso ao «fin do mundo»

Unha misión científica rusa descendeu por primeira vez esta semana ao cráter formado na península de Yamal, no norte de Siberia, coñecido como «o fin do mundo». Os expertos, que esperan botar luz sobre como se formou este enorme burato, traballan coa hipótese de que foi causado por explosións subterráneas de gas, da mesma forma, que as erupcións baixo o Océano Atlántico puideron dar lugar ao Triángulo da Bermudas.

O diario Siberian Times revela novas imaxes do interior do «cráter do fin do mundo». Os científicos utilizaron un equipo de escalada para descender ata a base do cráter, un lago conxelado a 10,5 metros de profundidade.

Andrey Plejánov, investigador sénior do Centro Científico Estatal de Investigación do Ártico, sinalou en xullo a Siberian Times que o cráter «apareceu fai relativamente pouco tempo, talvez hai un ano ou dous; polo que é unha formación recente, non estamos falando de decenas de anos atrás».

Anna Kurchatova, do Centro de Investigación Científica do Sub-Ártico, cre que o cráter se formou por unha mestura de auga, sal e gas activado nunha explosión subterránea como resultado do quentamento global. O gas acumulouse no xeo mesturado con area debaixo da superficie e mesturouse con sal hai uns 10.000 anos cando esta zona era un mar.

O Carbonífero. Pantano de Okefenokee (EEUU)

Refuxio nacional da fauna de Okefenokee é un refuxio nacional da fauna, ofrecendo unha área grande do swampland e dos bosques costeiros. O parque atrae cantidades grandes de xente, por todas as partes do país. Con moitos visitantes, o parque viáxase moi ben e confúndese a miúdo dende un parque nacional. Máis entón 400.000 visitantes visitan o parque cada ano.

O pantano de Okefenokee é caseiro a moitos paxaros o vadear, tales como herons, a egrets, a ibises, a grúas e a bitterns, aínda que as poboacións flutúan con niveis da auga. Okefenokee é famoso polos seus anfibios e os réptiles tales como sapos, ras, tartarugas, lagartos, serpes tan ben como a abundancia de crocodilos americanos e dela son un hábitat crítico para o oso do negro da Florida.

O Corazón Humano

No cuarto Tema de Bioloxía de 3º de ESO, abordaremos o estudo do sistema circulatorio ademáis do linfático.
Como presentación do Tema déixovos un vídeo onde nos detallan o órgano principal do sistema circulatorio, o CORAZÓN.

Impresionantes imaxes dun volcán en erupción en Islandia

O volcán Holohraun, no norte de Islandia, leva tres meses en erupción e é responsable do maior campo de lava no país en máis de 200 anos.
O río de rocha fundida, de 72 quilómetros cadrados, podería cubrir enteira á illa de Manhattan, en Nova York.
Expertos aseguran que a actividade sísmica non mostra sinais de deterse pero que ten se desacelerado nos últimos días.
Mira as impresionantes imaxes neste video de BBC Mundo.

Queres observar o Universo? Usa telescopios, gratis e dende casa

Gustaríache utilizar un telescopio profesional? E ademais sen ter sequera que moverse da túa casa? É máis, gustaríache poder elixir entre trece telescopios diferentes, situados en distintas partes do mundo, para levar a cabo as súas propias observacións e experimentos astronómicos?

Se a resposta é si, entón non ten que teclear máis en internet a dirección do proxecto GLORIA (Pica aquí para acceder)

Unha vez dentro, inscríbase (de forma gratuíta) e seleccione o tipo de observación que lle gustaría levar a cabo. Pode elixir un telescopio de observación solar, ou un de observación nocturna. Apareceralle entón un calendario. Pulse no día desexado e o sistema mostraralle os horarios dispoñibles do telescopio, en franxas de quince minutos de duración.

Seleccione a que máis lle conveña e, o día marcado e á hora convida, volva entrar. Estará entón aos mandos do telescopio seleccionado. Poderá orientalo e movelo por vontade, introducir coordenadas de obxectos celestes ou, simplemente, escribir o nome do obxecto que desexa ver e fotografar.

Vídeo tutorial

O Sangue. composición, función e formación

O Paleozoico (542-251 Ma)

Philae encontra moléculas orgánicas no cometa

Philae, o módulo de aterraxe da misión Rosetta que o pasado día 12 de novembro aterrou sobre a superficie do cometa 67/Churyumov Gerasimenko, detectou moléculas orgánicas que conteñen carbono, o elemento no que se basea toda a vida da Terra.

Cre que a orixe da vida na Terra pode estar nos cometas
Philae enviou esta valiosa información pouco antes de apagarse debido á falta de enerxía das súas baterías. E aínda que aínda non está claro se esas moléculas inclúen, tamén os compostos necesarios para formar proteínas, os investigadores aseguran que se trata dun achado de excepcional importancia e en liña cun dos obxectivos principais da misión: descubrir se os cometas, hai miles de millóns de anos, «sementaron» o noso planeta con compostos orgánicos baseados no carbono e se a partir deles a vida puido xurdir e desenvolverse.