Ejercicios de Movimiento Circular Uniforme

Confirmado: o ADN sobrevive no espazo

Unha serie de probetas con moléculas de ADN no seu interior, fixadas á capa exterior da sección de carga dun foguete, conseguiron sobrevivir no espazo e, o que é máis sorprendente, tamén á reentrada na atmosfera, unha manobra durante a cal a temperatura se dispara a causa da fricción co aire.

Pero os feitos son testans. Tras o lanzamento, o voo espacial, a reentrada na atmosfera terrestre e a posterior aterraxe, as moléculas de ADN seguían intactas, no mesmo lugar do foguete ao que foran fixadas. E non foi esa a única sorpresa: a inmensa maior parte das moléculas sobreviventes aínda eran capaces de transmitir información xenética a bacterias e células de diferentes tecidos.

"Este estudo -asegura Oliver Ulrich, do Instituto de Anatomía da Universidade de Zürich e director da investigación- achega probas experimentais de que a información xenética do ADN é esencialmente capaz de sobrevivir nas extremas condicións do espazo e a reentrada na densa atmosfera da Terra".

La Antimateria

En física de partículas, la antimateria es la extensión del concepto de antipartícula a la materia. Así, la antimateria es una forma de materia menos frecuente que está constituida por antipartículas en contraposición a la materia común que está compuesta de partículas. Por ejemplo, un antielectrón (un electrón con carga positiva, también llamado positrón) y un antiprotón (un protón con carga negativa) podrían formar un átomo de antimateria, de la misma manera que un electrón y un protón forman un átomo de hidrógeno.

El contacto entre materia y antimateria ocasiona su aniquilación mutua, esto no significa su destrucción, sino una transformación que da lugar a fotones de alta energía, que producen (rayos gamma) a 511.000 electrovoltios, y otros pares partícula-antipartícula.

O monstro negro do mar, filmado por primeira vez en California

Científicos do Instituto de Investigación do Acuario da Baía de Monterey (MBARI) filmaron a uns 600 metros de profundidade baixo as augas de California o que pode ser o primeiro vídeo dunha estraña especie de peixe sapo abisal, viva e no seu propio hábitat, cuxo aspecto lle valeu o nome de «monstro negro do mar». As imaxes do Melanocetus, de 9 cm de lonxitude, foron capturadas grazas ao vehículo robótico de control remoto Doc Ricketts. Só existen media ducia de gravacións anteriores de peixes sapos abisais, segundo explican os investigadores.

O equipo de MBARI deu co esquivo depredador de forma fortuíta cando traballaban co robot. Ten un aspecto tan terrorífico que parece sacado dun pesadelo. O punto brillante na punta da «cana de pescar» que sobresae da cabeza do peixe (vese claramente no vídeo) é en realidade un reclamo que brilla intensamente. Só téñeno as femias, que utilizan esa luz para atraer as súas presas, ás veces dun tamaño entre dous e tres veces maior, no seu hábitat profundo e escuro.

As válvulas do corazón

Ciclo cardíaco. Explicación

Unha luva, parafusos e 70.000 gotas radiactivas: este lixo flota no espazo

Aínda que o lixo espacial non representa un perigo para o noso planeta, si o é para aqueles seres humanos que viaxan ao espazo exterior e para os artefactos e naves que levamos aí arriba. A medida que pasa o tempo, ese risco vai en aumento de forma exponencial. O lixo ou ferralla espacial son os refugallos de todas as misións espaciais que saíron da Terra cara a outros planetas e tamén aqueles restos de satélites de experimentos ou de explosións que permanecen en órbita arredor da Terra. O lixo espacial contén de todo: roscas, parafusos, 70.000 gotas radiactivas procedentes de combustible nuclear de misións soviéticas, a luva do astronauta Edward White, perdido en 1965, viaxando a unha velocidade de 28.000 km/h... Se a luva chegase a impactar co escafandro dun astronauta, desfaríaa. Iso si que é un verdadeiro guantazo.

Non se coñece na actualidade ningún método eficaz e económico para poder limpar o lixo espacial. Aqueles refugallos que están máis baixos de 500 km de altura poderían desfacerse na súa entrada á atmosfera cando estes rozasen coas capas máis altas. Pero unha limpeza natural deste tipo das órbitas contaminadas máis baixas podería levar centos de anos.

Outra posibilidade é detectar o lixo con radares e enviar unha nave, tipo camión lixo, para recollela, pero o custo sería enorme.

La Materia. Tema 2 Física y Química 3º ESO

Materia es todo aquello que tiene localización espacial, posee una cierta cantidad de energía, y está sujeto a cambios en el tiempo y a interacciones con aparatos de medida. 

En física y filosofía, materia es el término para referirse a los constituyentes de la realidad material objetiva, entendiendo por objetiva que pueda serpercibida de la misma forma por diversos sujetos. Se considera que es lo que forma la parte sensible de los objetos perceptibles o detectables por medios físicos. 

Es decir es todo aquello que ocupa un sitio en el espacio, se puede tocar, se puede sentir, se puede medir, etc.

O Corazón. Anatomía e Funcionamento

"Loita no Xurásico". Serie documental

Jurassic Fight Club, é unha serie de televisión documental estadounidense baseada en datos paleontolóxicos. 

 Foi emitida por primeira vez en Estados Unidos na canle The History Channel, en xullo de 2008.

Os vasos sanguíneos

O Frankenstein do século XXI: o primeiro home biónico

Ao principio chamárono Rex, acrónimo do termo 'roboticexoeskeleton' (exoesqueleto robótico). Pero pouco despois rebautizaron a criatura co nome de Frank, nun aceno a Frankenstein. 

Frank necesitaba un ril e doáronllo. Facíalle falta un páncreas... e conseguiu un. O mesmo aconteceu co seu corazón, a traquea ou os ollos. Frank non é unha persoa. Tampouco é exactamente un home biónico, aínda que o documental que narra a súa xestación se chame precisamente Cómo construír un home biónico. Vén a ser, en realidade, un espectacular escaparate cos últimos desenvolvementos no que a implantes e próteses biónicas se refire. Foi creado pola compañía británica Shadow Robo, e ata o principal responsable desta empresa Richard Walker quedou sorprendido pola cantidade de órganos do corpo humano que xa se poden crear nun laboratorio: máis dun 60 por cento do noso organismo foi creado artificialmente no corpo de Frank. Ten pernas capaces de andar, brazos, unha traquea, riles, un corazón que bombea sangue artificial...

Cada unha das súas partes foi creada nun canto do mundo: dende California ata Nova Zelandia, pasando por Alemaña ou Gran Bretaña. E todas elas están destinadas a utilizarse nun futuro como substitución de órganos enfermos ou amputados nun corpo humano real. O prezo de todos eles alcanzaría, de non ter sido doados para o proxecto, un millón de dólares (algo máis de 800.000 euros). En moitos casos trátase de prototipos en fase experimental. E, de momento, Frank non está completo. Fáltalle un aparato dixestivo e o máis importante de todo: un cerebro. Por agora, este xigante artificial de dous metros de altura só funciona respondendo ás ordes dun ser humano que o controla a través dun ordenador.

Ten, iso si, un rostro: o do psicólogo social da Universidade de Zúrich Bertolt Meyer, protagonista do documental no que el mesmo relata o desenvolvemento da súa versión biónica. A elección deBertolt non foi casual. Naceu en Hamburgo hai 34 anos cunha peculiaridade: faltáballe parte do seu brazo esquerdo, que só se desenvolveu uns tres centímetros por debaixo do cóbado. Practicamente dende que naceu, levou unha prótese. Ao principio era un engadido pasivo, cuxa función era unicamente a de acostumar o pequeno a convivir cunha parte allea ao seu corpo.

Máis preto da clonación do mamut que zumega sangre

A posibilidade de traer de novo a vida a un mamut unha especie extinta hai 10.000 anos, ou polo menos, crear unha quimera que se lle pareza, está máis preto grazas ao descubrimento na illa de Liajovski, na costa do nordés de Rusia, do especimen mellor conservado que xamais fose encontrado. A autopsia do mamut de 28.000 anos de idade revelou a existencia de carne nun estado sorprendentemente fresco que podería conter ADN intacto suficiente para facer posible a clonación.

Segundo informa a web do Museo de Historia Natural de Londres, os científicos aínda levan a cabo probas en todo o corpo do mamut para comprobar se poden obter células que conteñan o xenoma completo, o código xenético necesario para construír un organismo.

O mamut, alcumado «Buttercup», foi descuberto en 2013 oculto no permafrost. A carne estaba moi ben conservada e, para gran sorpresa de todos, zumegaba un líquido vermello escuro cando os científicos a cortaron. A noticia deu a volta ao mundo. Unha autopsia realizada pola firma surcoreana Sooam Biotech Research Foundation e na que participou Tori Herridge, paleobióloga do museo británico, entre outros científicos, confirmou que ese líquido era sangue.

Aínda que agora estamos máis preto de converter en realidade resucitar a un mamut, Herridge cre que quizais non é unha boa idea. «Dubido de que haxa moitas persoas no mundo ás que lles gustaría ver un mamut laúdo na vida real tanto como a min. E non obstante, creo que a clonación sería eticamente dubidosa, escribiu nun artigo para o diario británico The Guardian esta semana.

Unha das principais obxeccións á clonación do mamut é o feito de que se necesitarían elefantes asiáticos, en perigo de extinción, para dar a luz un bebé mamut vivo. E é probable que faga falta experimentar con moitos exemplares antes do primeiro nacemento exitoso.

Dinosauros "españois"

Na Península ibérica conviviron varias especies de dinosauros de varias rexións, sobre todo africanos e europeos. O rexistro fósil máis amplo procede do Cretácico Inferior. Hai varios xéneros endémicos, como:

Aviatyrannis do Xurásico Superior.

Pelecanimimus ou Aragosaurus, do Cretácico Inferior

 ou Arenysaurus do Cretácico Superior.

Movimiento circular. Conceptos básicos

En la tercera parte de Cinemática estudiaremos entre otros el Movimiento Circular tanto Uniforme como Variado. Como introducción os dejo estos vídeos teóricos.

Os raros diamantes chegados nun meteorito

Dende hai 50 anos, os científicos creron que os impactos de meteoritos e asteroides no noso planeta eran capaces de crear unha nova forma de diamante, o lonsdaleíta, tamén chamado diamante hexagonal. 

Foi achado por primeira vez en 1967 no cráter Canón do Demo en Arizona (EUA), formado polo gran meteorito do mesmo nome. Dende entón, o lonsdaleíta foi amplamente utilizado pola comunidade científica como un indicador de antigos impactos de asteroides na Terra, incluídos os vinculados á extincións en masa. Ademais, pensouse que ten propiedades mecánicas superiores ás do diamante ordinario, o que lle daba un alto potencial na industria.

«A maioría dos cristais teñen estruturas que se repiten regularmente, ao igual que os ladrillos nun muro ben construído», apunta o científico Peter Buseck, que tamén participou no estudo. Non obstante, poden acontecer interrupcións na regularidade, e estas son chamadas defectos. «Os defectos mestúranse coa estrutura normal dos diamantes, coma se a parede tivese medio ladrillo ou máis ladrillos ou unha fila de ladrillos que se despraza lixeiramente cara a un lado ou outro,».

O resultado é que o chamado lonsdaleíta ten a mesma forma cúbica regular do diamante, pero foi sometido a golpes ou presións que causaron defectos dentro da estrutura cristalina.

Pero defectuoso non quere dicir inútil. Aínda que son diamantes moi pequenos, case como area, o novo descubrimento suxire tamén que a complexidade estrutural observada nos diamantes do Canón do Demo podería ter propiedades mecánicas interesantes. Teñen unha dureza excepcional, máis que os que se utilizan en xoiaría, e polo tanto, grandes perspectivas como novo material para a industria

Crean unha luva para trepar por un vidro como o home araña

Aspirantes a superheroes poderán moi pronto treparse polas paredes como o home araña grazas un novo dispositivo desenvolvido por un equipo de investigadores que lle permite a un ser humano escalar sen problemas unha parede vertical lisa.
O material empregado no dispositivo está inspirado no geco tokay, unha lagarta oriúnda de Asia que se despraza sen inconvenientes por superficies verticais planas.
Dende hai anos, investigadores trataron de dilucidar como fan para trepar estas lagartas.
Non obstante ata agora, replicar o sistema de adhesión das pequenas patas destes réptiles a unha escala maior -do tamaño dunha man-, sen perder efectividade, non resultou doado.
E isto é precisamente o que lograron os científicos da Universidade de Stanford, en California, en colaboración coa Axencia de Proxectos de Investigación Avanzados de Defensa (Darpa), de Estados Unidos: crear unha luva de silicona do tamaño dunha man que funciona perfectamente para ascender por unha parede de vidro.

A NASA logra a teleportación cuántica á distancia récord de 25 quilómetros

Investigadores da NASA lograron teletransportar información sobre o estado cuántico dun fotón, unha partícula de luz, a 25 quilómetros de fibra óptica ata un «banco de memoria» en cristal.

O récord anterior na fibra óptica era de 6 quilómetros. Este fenómeno complexo de teleportación cuántica podería ter implicacións para a criptografía, que consiste na transmisión de información de forma segura, incluídas as comunicacións entre a Terra e as naves espaciais.

«Podemos imprimir o estado dun sistema noutro sistema, mesmo cando os dous están moi separados», dixo Francesco Marsili, enxeñeiro de microdispositivos do Laboratorio de Propulsión a Chorro (JPL) da NASA en Pasadena. «O uso deste efecto nas comunicacións podería axudar á construción dunha rede de comunicacións espaciais intrinsecamente segura, é dicir, canles de comunicación que non pode ser hackeados».

Marsili e os seus colegas do Instituto Nacional de Estándares e Tecnoloxía (NIST), desenvolven dispositivos que poden detectar as partículas individuais de luz, chamados fotóns desenvolvidos.

«É difícil detectar un único fotón, polo que se necesita para facer un detector sensible», dixo. Aquí no JPL, en colaboración co NIST,» desenvolvemos o detector máis sensible no mundo.

El perro y el Conejo. Problema de persecución

Opraciones combinadas de fracciones. Ejemplos

Os dinosauros

Os dinosauros diverxiron dos seus devanceiros arcosauros durante o Triásico Medio e Superior, aproximadamente 20 millóns de anos despois do episodio de extinción Pérmico–Triásico que aniquilou o 95% de todas as especies de seres vivos. 

A datación radiométrica das formacións de rochas que conteñen fósiles do primeiro xénero de dinosauros, Eoraptor, é de 231,4 millóns de anos.

Os paleontólogos cren que Eoraptor lembra ao ancestro común a todos os dinosauros; se isto é certo, as súas características suxiren que o primeiro dinosauro era pequeno depredador bípede.

O descubrimento do primitivo grupo dos ornithodira, de tipo dinosauro, como Marasuchus e Lagerpeton en estratos do Triásico Medio de Arxentina apoia esta idea; as análises dos fósiles recollidos suxiren que estes animais eran, efectivamente, pequenos depredadores bípedes

O Pérmico. A gran extinción

Ao final do Permiano produciuse a extinción máis catastrófica que a vida sufrise xamais, xa sexa en termos de número total de especies perdidas ou dos seus traumáticos efectos sobre a evolución subseguinte. 

Foi como mínimo dúas veces máis severa que calquera outra e posiblemente entre cinco e dez veces máis extensa. Estímase que só sobreviviu o 5% das especies, cando no peor dos demais episodios a cifra foi próxima ao 50%. Resultou ser tamén a máis difícil de estudar debido a problemas cronolóxicos na datación e á carencia dun conxunto apropiado de seccións (medios continentais) con fósiles que inclúan o crucial intervalo de tempo.

O Paleozoico. Resumo dos seus Periodos

Descenso ao «fin do mundo»

Unha misión científica rusa descendeu por primeira vez esta semana ao cráter formado na península de Yamal, no norte de Siberia, coñecido como «o fin do mundo». Os expertos, que esperan botar luz sobre como se formou este enorme burato, traballan coa hipótese de que foi causado por explosións subterráneas de gas, da mesma forma, que as erupcións baixo o Océano Atlántico puideron dar lugar ao Triángulo da Bermudas.

O diario Siberian Times revela novas imaxes do interior do «cráter do fin do mundo». Os científicos utilizaron un equipo de escalada para descender ata a base do cráter, un lago conxelado a 10,5 metros de profundidade.

Andrey Plejánov, investigador sénior do Centro Científico Estatal de Investigación do Ártico, sinalou en xullo a Siberian Times que o cráter «apareceu fai relativamente pouco tempo, talvez hai un ano ou dous; polo que é unha formación recente, non estamos falando de decenas de anos atrás».

Anna Kurchatova, do Centro de Investigación Científica do Sub-Ártico, cre que o cráter se formou por unha mestura de auga, sal e gas activado nunha explosión subterránea como resultado do quentamento global. O gas acumulouse no xeo mesturado con area debaixo da superficie e mesturouse con sal hai uns 10.000 anos cando esta zona era un mar.

O Carbonífero. Pantano de Okefenokee (EEUU)

Refuxio nacional da fauna de Okefenokee é un refuxio nacional da fauna, ofrecendo unha área grande do swampland e dos bosques costeiros. O parque atrae cantidades grandes de xente, por todas as partes do país. Con moitos visitantes, o parque viáxase moi ben e confúndese a miúdo dende un parque nacional. Máis entón 400.000 visitantes visitan o parque cada ano.

O pantano de Okefenokee é caseiro a moitos paxaros o vadear, tales como herons, a egrets, a ibises, a grúas e a bitterns, aínda que as poboacións flutúan con niveis da auga. Okefenokee é famoso polos seus anfibios e os réptiles tales como sapos, ras, tartarugas, lagartos, serpes tan ben como a abundancia de crocodilos americanos e dela son un hábitat crítico para o oso do negro da Florida.

O Corazón Humano

No cuarto Tema de Bioloxía de 3º de ESO, abordaremos o estudo do sistema circulatorio ademáis do linfático.
Como presentación do Tema déixovos un vídeo onde nos detallan o órgano principal do sistema circulatorio, o CORAZÓN.

Impresionantes imaxes dun volcán en erupción en Islandia

O volcán Holohraun, no norte de Islandia, leva tres meses en erupción e é responsable do maior campo de lava no país en máis de 200 anos.
O río de rocha fundida, de 72 quilómetros cadrados, podería cubrir enteira á illa de Manhattan, en Nova York.
Expertos aseguran que a actividade sísmica non mostra sinais de deterse pero que ten se desacelerado nos últimos días.
Mira as impresionantes imaxes neste video de BBC Mundo.

Queres observar o Universo? Usa telescopios, gratis e dende casa

Gustaríache utilizar un telescopio profesional? E ademais sen ter sequera que moverse da túa casa? É máis, gustaríache poder elixir entre trece telescopios diferentes, situados en distintas partes do mundo, para levar a cabo as súas propias observacións e experimentos astronómicos?

Se a resposta é si, entón non ten que teclear máis en internet a dirección do proxecto GLORIA (Pica aquí para acceder)

Unha vez dentro, inscríbase (de forma gratuíta) e seleccione o tipo de observación que lle gustaría levar a cabo. Pode elixir un telescopio de observación solar, ou un de observación nocturna. Apareceralle entón un calendario. Pulse no día desexado e o sistema mostraralle os horarios dispoñibles do telescopio, en franxas de quince minutos de duración.

Seleccione a que máis lle conveña e, o día marcado e á hora convida, volva entrar. Estará entón aos mandos do telescopio seleccionado. Poderá orientalo e movelo por vontade, introducir coordenadas de obxectos celestes ou, simplemente, escribir o nome do obxecto que desexa ver e fotografar.

Vídeo tutorial

O Sangue. composición, función e formación

O Paleozoico (542-251 Ma)

Philae encontra moléculas orgánicas no cometa

Philae, o módulo de aterraxe da misión Rosetta que o pasado día 12 de novembro aterrou sobre a superficie do cometa 67/Churyumov Gerasimenko, detectou moléculas orgánicas que conteñen carbono, o elemento no que se basea toda a vida da Terra.

Cre que a orixe da vida na Terra pode estar nos cometas
Philae enviou esta valiosa información pouco antes de apagarse debido á falta de enerxía das súas baterías. E aínda que aínda non está claro se esas moléculas inclúen, tamén os compostos necesarios para formar proteínas, os investigadores aseguran que se trata dun achado de excepcional importancia e en liña cun dos obxectivos principais da misión: descubrir se os cometas, hai miles de millóns de anos, «sementaron» o noso planeta con compostos orgánicos baseados no carbono e se a partir deles a vida puido xurdir e desenvolverse.

O Pecámbrico e o Paleozoico

Neste vídeo móstrannos as dúas primeiras eras da terra, destacando os cambios máis importantes en cada unha delas.

Universidade+Santiago = Matemáticas

A USC destaca nos ránking internacionais sobre investigación en Matemáticas, no posto 52 do mundo, onde 3 españolas están no Top 100.

A produción científica española neste ámbito científico representa o 12% das publicacións europeas en Matemáticas e un 4,6% no ámbito mundial, cun incremento acentuado nos últimos anos xa que en 1996 representaban o 7,6% da produción europea e o 2,6% da mundial. Ademais, o número de citas por artigo supera nun 6% a media mundial da área.

A de Santiago foi a primeira facultade de España, xunto ás da Universidade Autónoma de Barcelona e Salamanca, en impartir o grao de Matemáticas e ocupa tamén os primeiros lugares en número de alumnos de novo ingreso tendo unhas valoracións moi positivas nas enquisas de inserción laboral. Ademais, imparte tres másteres e tres títulos de doutoramento.

Xunto aos indicadores investigadores, o informe tamén alude á proxección dos estudos de grao. Segundo a enquisa de poboación activa publicada polo INE en 2013, os titulados/as universitarios en Matemáticas rexistran a taxa de desemprego máis baixa de todas as profesións, un 6,81%, e a taxa de emprego máis alta xunto aos de Informática e titulacións de Ciencias da Vida. Na actualidade, máis de 6.000 estudantes cursan estudos nos 25 graos de Matemáticas impartidos por universidades públicas españolas, unha cifra crecente nos últimos anos.

Medio Ambiente: Holanda xa ten o seu espectacular carril-bici que se ilumina na escuridade

O carril de 600 metros foi inaugurado na cidade de Nuenen en Holanda, lugar onde o famoso pintor Van Gogh viviu por moitos anos, por iso non hai que estrañarnos que o devandito carril está inspirado nunha das súas máis famosas obras, "A Noite Estrelada".

O que fai especial a este carril é o seu brillo na escuridade, o cal é posible grazas a miles de pequenos azulexos que son capaces de absorber a luz do día, mesma que emiten ao caer a noite, xa que cada unha das pequenas pedras foi bañada cunha pintura especial que se ilumina ata por oito horas ao anoitecer.

Aínda que a finalidade deste carril é o aforro de enerxía, os seus creadores mencionan que este é un proxecto de arte tecnolóxica, xa que non se trata só de funcionalidade, senón tamén de que luza ben e sexa por demais atractivo, dando unha harmonía sen igual ao lugar.

Descobren o primeiro ictiosaurio anfibio, un novo elo perdido evolutivo

Un equipo liderado por investigadores da Universidade de California, Davis, en Estados Unidos, descubriu en China o primeiro fósil dun ictiosaurio anfibio. O achado, que se describe nun artigo publicado este mércores en'Nature,' é o primeiro en relacionar estes ictiosaurios similares aos delfíns cos seus antepasados terrestres, enchendo un baleiro no rexistro fósil. 

O fósil representa unha etapa que falta na evolución dos ictiosaurios, réptiles mariños da era dos dinosauros hai uns 250 millóns de anos e, ata agora, non había fósiles que explicasen ou sinalar a súa transición da terra ao mar. "Agora temos este fósil que mostra a transición", afirma o autor principal do traballo, Ryosuke Motani, profesor no Departamento de Ciencias da Terra e Planetarias de UC Davis.

"Non" hai "nada que lle impida chegar a terra", engade Montani, quen xunto aos seus colegas descubriu o fósil na provincia chinesa de Anhui. Os restos deste exemplar teñen preto de 248 millóns anos de idade, pertencen á época do Triásico e indican que o animal medía uns 1,5 metros de longo. A diferenza dos ictiosaurios plenamente adaptados á vida no mar, este tiña inusualmente grandes e flexibles aletas que probablemente permitiron o seu paso á terra. Este ictiosaurio tiña unhas articulacións flexibles, un trazo esencial para rastrexar o chan, ademais das cales o fósil anfibio mostra un fociño curto como o dos réptiles terrestres, en comparación coa maioría dos ictiosaurios, que posúen fociños de pico longo.

As Eras Xeolóxicas da Terra. Vídeo Resumo

Medio Ambiente: Bamboobee, construíndo a túa propia bicicleta de bambú

Bambobee é un kit que está a postular en Kickstarter que te permite fabricar a túa propia bicicleta de bambú de forma sinxela e rápida, un proxecto ecolóxico desenvolvido polo norteamericano Sunny Chuah, un enxeñeiro e aventureiro que chegou a percorrer 6.103 quilómetros por Asia central sobre unha bicicleta de bambú que el mesmo deseñara.

Ademais, Bamboobee saca o bricomaníaco que todos temos dentro. E dise que o bambú ten un efecto de amortecemento natural, sen deixar de ser relativamente forte e lixeiro. Hai dispoñibles dous modelos: a Revolution e a Sunny. O modelo Sunny pesa 9,5 kg, mentres que a Revolution está en 10,5 kg.

O kit está dispoñible a partir de 130 euros, e inclúe todos os tubos de bambú que conforman a estrutura da bicicleta, así como as ferramentas, materiais e instrucións necesarias para ensamblalos. Ademais, o bambú foi tratado para evitar a formación de gretas, cunha garantía de dez anos.

A formación da nosa atmosfera. Estramatolitos

Viaxe virtual polo aparato dixestivo

A Terra sen nós...reflexionemos

"Era o planeta perfecto, vainos custar encontrar outro parecido"...

O piloto Cooper observa con asombro a Terra segundo se afasta na nave "Endurance". A especie humana acabou devastando o paraíso e aquí xa non hai quen viva. A fame e as tormentas de po son o pan de cada día. Urxe buscar outro planeta habitable e hai xa tres que despuntan no horizonte noutras galaxias: Miller, Edmunds eMann. Ata eles pódese chegar a través dun "burato de verme", unha insólita dobra do espazo-tempo descuberto á altura deSaturno.

"O fin da Terra non é o fin da humanidade"...

Ese a mensaxe de fondo de "Interstellar", cuxa estrea coincidiu casualmente coa febre espacial desatada pola nave Rosetta da ESA e polo robot Philae, ao encontro do cometa 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko. Na película, situada nun futuro urxente e próximo, tamén hai por certo un novidoso robot que acaparou a atención mundial: TARS.

Pero a cuestión de fondo en "Insterstellar" é a loita pola supervivencia da especie humana, que a esas alturas causou xa un dano irreversible ao planeta. No medio do pandemonio, a NASA funciona en total secreto. Os políticos cederon ás presións da xente para que se cancele o "programa espacial" e se concentren todos os esforzos en "salvar a Terra". Demasiado tarde.

Recurso TIC

Os dejo el enlace de una página web, donde se explica la formulación inorgánica de los distintos compuestos químicos. En ella se repasan las normas de formulación de una manera muy gráfica (con animaciones flash) y resolución de ejercicios.

Espero que os ayude.

Este enlace lo dejaré colgado permanentemente en el blog, en el apartado "ENLACES DE INTERESE".

Philae esgota as súas baterías, pero logra enviar valiosos datos científicos

O Philae, módulo da misión Rosetta e primeiro artefacto humano que consegue aterrar sobre un cometa, quedouse xa sen baterías, sen que se saiba se poderá volver espertar nin cando. Coas súas baterías esgotadas e sen suficiente luz solar para recargalas,Philae entrou en "modo repouso" para un silencio potencialmente longo", explicou este sábado a Axencia Espacial Europea (ESA).

Antes de entrar neste estado, que implica que todos os seus instrumentos e a maioría dos seus sistemas están apagados, o módulo puido transmitir valiosos datos científicos sobre o cometa 67/PÁX. Churyumov-Gerasimenko, segundo explicou a través do blog da misión Rosetta o seu responsable, Stefan Ulamec. O investigador considerou que o aparato se teño desempeñado "magnificamente baixo duras condicións", polo que se mostrou "orgulloso do incrible éxito científico" que supuxo.

O contacto perdeuse ás 0.36 GMT (unha hora máis na España peninsular), pouco antes da perda de comunicación que xa estaba prevista en calquera caso, porque a sonda Rosetta, dende a que foi lanzada Philae, orbita agora fóra do seu alcance. "A partir de agora, non será posible contacto ningún a menos que os paneis solares de Philae reciban suficiente luz solar para xerar a enerxía necesaria para espertalo, insistiu a ESA.

Fauna Ediacara. Fai 650 Ma

A fauna de Ediacara, tamén coñecida como organismos ediacáricos, son antigas formas de vida sésiles con formas tubulares ou foliáceas que habitaron a Terra durante o período ediacárico (hai uns 635-542 millóns de anos) e que representan os organismos pluricelulares complexos máis antigos coñecidos.


Apareceron pouco despois de que a Terra se desxeara despois da extensa e última glaciación do período crioxénico, e desapareceron en gran parte pouco antes da rápida aparición de biodiversidade coñecida como explosión cámbrica, que consistiu na primeira aparición no rexistro fósil dos patróns e morfoloxías básicas que máis adiante formarían a base dos amimais modernos.

As Cianobacterias: grazas a elas temos osíxeno

Foron durante moito tempo clasificadas como algas, ben na división Cyanophyta, ben na clase Cyanophyceae (por iso se lles chamou cianofíceas) e estudadas polos botánicos. Actualmente sábese que estes organismos non teñen relaciónfiloxenética con ningún dos grupos de algas, a non ser como probábeis antepasados bacterianos dos cloroplastos e atópanse clasificados como un filo co nome Cyanobacteria (ou división, para os botánicos) dentro do dominio Bacteria.

Sonda Philae inicia escavación do cometa 67P/Churyumov-Gerasimenko

A Axencia Europea Espacial afirmou este venres que a sonda Philaese encontra escavando a superficie do cometa 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko, sobre o que aterrou este mércores.
A axencia tamén sinalou que utilizar ao trade podería desestabilizar á sonda, pero que continuará adiante coa misión a pesar do risco que corre a misión.
A pesar de lograr a aterraxe, Philae encóntrase noutro lugar ao que estaba planeado e non ten o mesmo acceso á luz solar, indispensable para a subministración de enerxía.
A idea é que Philae logre extraer algún tipo de material que poida ser analizado nos laboratorios portátiles que contén no seu interior.
Os resultados destas análises poderían revelar pistas sobre a orixe da vida na terra. Non obstante, debido á falta de enerxía na batería da sonda, é posible que nunca poderían chegar á base onde se recibe toda a información.

Risco de 'apagamento' no robot Philae

O robot Philae pasou xa as súas primeiras 24 horas no cometa 67P/Churyumov/Churyumov Gerasimenko, onde aterrou o mércores tras unha viaxe de dez anos a bordo da nave Rosetta e despois dun emocionante descenso de sete horas. O robot púxose mans á obra en canto chegou ao cometa, pero o lugar no que se encontra agora, que non é o que elixiran os investigadores, está a dificultar a súa misión científica porque non lle está a proporcionar luz abondo para recargar as súas baterías solares.

O robot, que se encontra «estable» e enviando «gran cantidade de fantásticos datos», segundo os responsables da misión, debería ter quedado ancorado no primeiro punto no que se pousou. Non obstante, ao non se despregar os arpóns que o tivesen suxeitado, deu varios saltos, de modo que foi desprazándose.

Segundo os datos solicitados polos instrumentos, pousouse en tres lugares distintos, ás 16:33, 18:26 e 18:33 horas respectivamente. Por iso, aínda que dende un punto de vista operativo está a funcionar axeitadamente, existe preocupación pola misión do robot a longo prazo.

Operaciones combinadas con fracciones. Ejercicios resueltos

Formulación de Hidróxidos

Que son os escudos continentais?

Un escudo é unha rexión continental constituída por rochas formadas no precámbrico, que non foron recubertas polo mar. Os escudos están formados polas rochas máis antigas da codia terrestre, granitizadas e metamorfizadas. 

Dende as súas orixes permaneceron estables e conservando a súa rixidez. O feito de que nunca puidesen ser somerxidos nas transgresións mariñas débese a que sufriron movementos tectónicos verticais. Non experimentaron pregamentos, xa que resistiron a todos os empurres horizontais.

No mapa están localizados os escudos planetarios en cor laranxa.

O noso satélite: A Lúa

De ano en ano dá a impresión de non cambiar os cráteres e outras formacións que parecen permanentes actualmente na lúa non sempre tiveron este aspecto.

Grazas ao Orbitador de Reconocimiento Lunar agora temos unha mellor visión de algúns aspectos da historia lunar. A lúa probablemente comezou a súa vida como unha xigantesca bóla de magma formada a partir dos restos dun impacto nela fai aproximadamente uns catro mil cincocentos millóns de anos.

Teoría "Bola de Neve".

Aínda que se trata dunha hipótese moi discutida, é admitido que durante uns 200 m.a. a Terra estivo sometida ás temperaturas máis baixas de toda a súa historia. Por iso este período chámase "Crioxénico"(850-635 m.a.). 

O debate entre os científicos céntrase en coñecer se realmente a glaciación foi global ou se localizou en zonas máis ou menos extensas, pero sen cubrir todo o planeta.
O que parece claro é que durante ese período se sucederon varios episodios de arrefriamento intenso que fixeron avanzar os xeos ata lugares situados en climas cálidos, como así o demostran os achados de importantes depósitos de "tillitas" en zonas que entón se encontraban moi próximas ao ecuador. As tillitas son rochas formadas por depósitos das moreas glaciares, enterrados elitigiados co tempo, polo que é lóxico deducir que onde se encontren estas habería no seu tempo un glaciar.

A primeira foto de Philae sobre o cometa

«Agora que estou a salvo sobre a superficie, este é o aspecto do meu novo fogar, 67P. 

Con estas palabras na conta de Twitter do módulo Philae, a Axencia Espacial Europea (ESA) presentaba a primeira imaxe enviada pola sonda na que esta aparece pousada sobre a rocha 67/PÁX. Churyumov-Gerasimenko a máis de 500 millóns de km da Terra.

Rochas Haédicas. Os Zircóns

Nas últimas décadas do século XX os xeólogos identificaron algunhas rochas haédicas en Grelandia Occidental, o Noroeste do Canadá e Australia Occidental.

Os minerais máis antigos coñecidos son os cristais individuais de zircón depositados nos sedimentos do Oeste do Canadá e a rexión Jack Hills de Australia Occidental. Os zircóns máis antigos datados teñen 4.400 millóns de anos,moi preto da data estimada de formación da Terra.

A formación rochosa máis antiga coñecida, o cinto supracortical de Isua, está integrado polos sedimentos de Groenlandia datados en ao redor de 3.800 millóns de anos, algo alterados por diques volcánicos que penetraron nas rochas despois de ser depositadas.

Os sedimentos de Groenlandia inclúen formacións de ferro bandeado. Posiblemente conteñen carbono orgánico, o que indicaría que as primeiras moléculas auto-replicantes (hipótese do mundo de ARN) datan desta época e unha pequena probabilidade de que xa xurdise a fotosíntese. Os fósiles máis antigos coñecidos (de Australia) datan duns poucos centos de millóns de anos máis tarde.

Astrónomos valencianos descobren os primeiros lóstregos dende un burato negro

Un grupo internacional de investigadores, con participación do Observatori Astronòmic de la Universitat de València, descubriu os primeiros lóstregos dende un burato negro a partir da erupción coas variacións de brillo máis potentes nun obxecto extragaláctico nunca observadas ata a actualidade. Segundo a investigación, publicada na «revista Science», trátase de flashes dunha duración de só cinco minutos. É un fortísimo fenómeno de raios gamma na galaxia IC 310.

A radiogalaxia IC 310 na constelación de Perseo está a unha distancia de 260 millóns de anos luz da terra. Os astrónomos cren que o seu centro alberga un burato negro supermasivo. No centro desta galaxia produciuse unha forte erupción de raios gamma que foi detectada polo telescopio MAGIC na illa de La Palma, con imaxes complementarias da rede europea de interferometría EVN.

Os investigadores observaron con sorpresa variacións na radiación procedente do corazón da galaxia IC 310 en escalas de tempo de cinco minutos. «O horizonte de sucesos do burato negro -a superficie do espazo-tempo a partir da cal nada pode escapar do burato negro, sequera a luz- é tres veces maior que a distancia entre a Terra e o sol, isto é, 450 millóns de quilómetros. A luz necesita 25 minutos para percorrer esta distancia», detalla a «alphagalileo.org» Eduardo Ros, investigador do Max Planck de Radioastronomía e a Universitat de València, un dos autores do traballo.

A participación española na misión Rosetta

A misión Rosetta, que este mércores se converteu na primeira en liberar un módulo, Philae, e aterrar sobre un cometa, ten participación española, en concreto un 8% do total. Entre as institucións españolas que contribuíron a facer realidade este logro histórico encóntranse o Instituto de Astrofísica de Andalucía (IAA-CSIC), o Instituto Nacional de Técnica Aerospacial (INTA) e a Universidade Politécnica de Madrid, que participaron, no desenvolvemento tecnolóxico das cámaras Osiris e o detector de po e partículas do cometa Giada.

Osiris, que consta de dúas cámaras a bordo de Rosetta, unha de campo ancho e outra estreito, foi especialmente deseñado para tomar imaxes de alta resolución do núcleo dun cometa. Estas fotografías serviron para determinar o volume, forma, densidade e propiedades da superficie do 67P/Churyumov-Gerasimenko/Churyumov-Gerasimenko cun nivel de detalle e unha resolución sen precedentes. Desta forma, púidose observar a variedade de terreos do abrupto e accidentado cometa, repleto de rochas do tamaño dunha casa, profundas foxas e acantilados e pronunciadas pendentes, e facilitar así a elección do lugar de aterraxe de Philae, que finalmente foi un punto chamado «Agilkia».

As empresas españolas coas que traballaron os científicos para a construción dos dous instrumentos son Sener, Crisa, EADS-casa e Tecnolóxica. Os dous instrumentos puideron ser postos a proba durante a longa viaxe de dez anos da sonda.

Como as aves sobreviviron á extinción que acabou cos dinosauros?

As aves puideron sobrevivir á extinción masiva que borrou os dinosauros (e a máis da metade das especies) do noso planeta, en parte, grazas á forma dos seus ovos, segundo un novo estudo.
Un equipo de investigadores analizou as propiedades xeométricas dos ovos dende hai 250 millóns de anos (a era Mesozoica) ata hoxe.
Antes da extinción masiva, acontecida hai 65 millóns de anos polo impacto dun asteroide na Terra, a casca dos ovos tiña diferenzas notables comparadas coa liñaxe que sobreviviu. Destes sobrevivientes descenden todas as aves modernas.
Non obstante, os autores do estudo recoñecen que a forma do ovo é "unha pequena peza" no crebacabezas da evolución, na que unha liñaxe de aves sobreviviu á extinción masiva, mentres que outros non.

Créese que o micropractor (FOTO SUPERIOR) é o vínculo evolutivo entre as aves e os dinosauros.
O estudo foi publicado na revista Royal Society journal Open Science.

Histórica aterraxe nun cometa

O día de hoxe quedará marcado no calendario da exploración espacial. Por primeira vez, un enxeño feito polo home, chamado Philae, conseguiu aterrar sobre un cometa, o 67P// Churyumov-Gerasimenko. Logrouno despois de separarse dunha nave espacial, Rosetta, lanzada ao espazo hai unha década e que o pasado agosto alcanzou a rocha espacial. A sonda acompañará ao cometa durante o próximo ano e medio e o módulo de aterraxe, se consegue recargar as súas baterías cos paneis solares dos que está recuberto, enviará valiosos datos científicos durante os próximos tres meses.

Non obstante, producíronse unha serie de fallos técnicos que poden enturbar o éxito da misión. A ancoraxe do módulo ao cometa non é todo o firme que estaba previsto. Dous dos tres sistemas existentes, o motor de rebote e os dous arpóns de ancoraxe, non se activaron, polo que Philae está suxeito á superficie do cometa polos tornilos das súas patas, que se activaron nada mais tocar o chan. Nada máis.


A pesar do inconveniente, un polgar cara a arriba e un amplo sorriso despexaron as sombras. Philae estaba suxeito á superficie do cometa. Os parafusos das súas patas penetraran varios centímetros no duro chan do cometa e suxeitaban o módulo de cen quilogramos de peso. A misión fora un éxito.

Philae comezará inmediatamente a perforar e a analizar a composición da superficie do cometa coa súa batería de instrumentos científicos. Farao sen problemas durante as próximas 64 horas, o tempo que durarán as súas baterías.

Se os paneis solares dos que está recuberto conseguen recargalo,Philae podería seguir enviando datos durante preto de tres meses. Todo depende de se, na posición na que se encontra, recibe a suficiente cantidade de raios solares. Se non, e como xa dixo o director da misión Rosetta, cada minuto que vaia máis alá desas 64 horas será un regalo para a Ciencia.

Así é de grande o cometa onde aterrou Philae

A cidade comparada é Los Ángeles

Potenciación de Fracciones

Operaciones combinadas de fracciones. Resueltos

Segue en directo a histórica aterraxe da nave Rosetta nun cometa

O ámbar. Rexistro fósil

Todo listo para a aterraxe de Rosetta

O mércores, a primeira hora da tarde, cando Rosetta libere a Philae -o módulo científico- para que aterre sobre o cometa, a nave volverá situarse a uns 40 quilómetros de distancia para evitar a crecente emisión de gases, que aumenta a medida que o cometa se aproxima ao Sol e a súa calor vai sublimando o xeo do que está formado.

Será, sen dúbida, a maior e máis importante misión espacial que contemple a nosa xeración. Se todo marcha segundo o previsto, a nave europea Rosetta, deseñada e operada pola Axencia Espacial Europea (ESA), liberará un pequeno módulo -Philae- que levará a cabo a primeira aterraxe da historia sobre a superficie dun cometa. É unha manobra de alto risco que nunca se intentara antes.

A viaxe foi longo, e o desafío, enorme. A misión empezou a proxectarse hai máis de vinte anos, e hai dez, o 2 de marzo de 2004, foi lanzada ao espazo. Dende entón, a nave percorreu máis de 6.200 millóns de quilómetros ata alcanzar o seu destino, o pasado mes de setembro.

Crean un interruptor que permite controlar xenes coa mente

Soa a ciencia ficción pero non o é. Investigadores da Universidade de Basilea desenvolveron un interruptor xenético controlado polo pensamento que permite activar xenes para que produzan proteínas por vontade. "Por primeira vez, fomos capaces de utilizar as ondas cerebrais humanas, transferilas de forma inarámica a unha rede de xenes e regular así a expresión dun xene en función do tipo de pensamento. Controlar a expresión xénica a través do pensamento é un sono que estivemos a perseguir durante máis dunha década ", sinala Martin Fussenegger, que lidera a investigación.

O dispositivo, controlado polos pensamentos de varias persoas, foi probado inicialmente en cultivos de células humanas e en ratos. Os investigadores utilizaron unha proteína humana doada de detectar, a fosfatasa alcalina secretada (SEAP), que se difunde dende unha diminuta cámara de cultivo do implante ao torrente sanguíneo do rato.

A fonte de inspiración, din, foi un polémico xogo, Mindflex, que saíu ao mercado en 2009 e que aparentemente utilizaba as ondas cerebrais para facer levitar unha pelota. Os xogadores levan un casco especial cun sensor que rexistra as ondas cerebrais e transfíreas a un dispositivo que controla un ventilador capaz de guiar unha pequena bóla a través dunha serie de obstáculos.

Científicos "descobren" alternativa aos antibióticos

Científicos en Holanda din ter encontrado unha alternativa para os antibióticos que podería ser utilizada para combater as infeccións virulentas como o estafilococo resistente á meticilina (SARM).
Un estudo de proba limitado realizado por unha empresa de biotecnoloxía holandés suxire que a infección de SARM ten poucas probabilidades de desenvolver unha resistencia ao novo medicamento, unha encima que ataca a bacteria.
A empresa presentou o seu descubrimento o mércores en Londres.
O ano pasado, unha comisión global de expertos da saúde advertiu que as cepas de bacteria resistentes aos fármacos representan unha das máis graves ameazas xamais enfrontada pola medicina moderna.

Hidruros Metálicos y No Metálicos

Os minúsculos vampiros que están ao teu lado sen que o saibas

Os vampiros aos que me referiro son organismos unicelulares chamados Vampyrellida, que atacan a todos os organismos unicelulares e mesmo a animais moito máis grandes ca eles, como por exemplo vermes.

Son voraces, antigos e, segundo dous estudos recentes, están por todas as partes.
As "amebas vampiro" foron descritas por primeira vez en 1865 polo biólogo ruso Leon Semenowitj Cienkowski, un dos fundadores da microbioloxía.
El descubriu criaturas unicelulares dunha cor vermella brillante, semellantes ás amebas, que atacan ás algas perforando as súas paredes celulares para extraer os seus contidos.
Como o seu comportamento o recordaba o dos vampiros da tradición popular decidiu chamalas Vampyrella.

Sabemos agora que non só atacan ás algas. Algunhas especies poden atacar fungos ou mesmo animais multicelulares, especificamente os nematodos.
Se non hai suficiente comida, as células dalgunhas especies poden fusionarse con outras para formar estruturas máis grandes. Estas poden chegar máis lonxe para buscar alimentos.

Ejercicios de encuentro y persecuciones. Resueltos

QUE SON OS FÓSILES, COMO SE FORMAN E QUE NOS INDICAN?

Os fósiles son os restos ou sinais da actividade de organismos pretéritos. Os devanditos restos, conservados nas rochas sedimentarias, puideron sufrir transformacións na súa composición (por diaxénese) ou deformacións (por metamorfismo dinámico) máis ou menos intensas. A ciencia que se ocupa do estudo dos fósiles é a Paleontoloxía.

Preguntas de Exame. Historia da Terra. Bioloxía 3º ESO

Déixovos o enlace de descarga das actividades correspondentes aos apuntes do Tema 3 de Bioloxía de 4º ESO.

Pica na Imaxe para descargar o documento.

Apuntes Teóricos. Historia da Terra. Bioloxía 4º ESO

Déixovos o link de descarga dos apuntes correspondentes ao Tema 3.

Pica na Imaxe para descargalos.

Fabiola Gianotti, a primeira muller que dirixirá o CERN

O Consello do CERN (Laboratorio Europeo de Física de Partículas) elixiu á física italiana Fabiola Gianotti como a súa directora xeral, o que a converterá na primeira muller en dirixir a institución. O seu mandato comezará o 1 de xaneiro de 2016 e durará 5 anos.

"Fabiola Gianotti é unha elección excelente para ser a miña sucesora. Será un pracer traballar con ela durante 2015, ano de transición. E estou seguro que o CERN quedará en excelentes mans", dixo Rolf Heuer, o director xeral actual.

Gianotti foi a directora de ATLAS, un dos experimentos-detectores que axudaron a confirmar a existencia do bosón de Higgs, que confirma a teoría que explica a física tal e como a entendemos. Este descubrimento deu paso a que François Englert e Peter Higgs gañasen o premio Nobel en 2013.

O CERN foi fundado en 1954 e confórmano 21 Estados, aínda que nas súas instalacións traballan 2.530 científicos de máis dun centenar de países.