SLIDER

martes, 27 de junio de 2017

10 fotos impresionantes do océano desde o espazo



A NASA tomou estas instantáneas dos océanos da Terra.


Preme na foto para ver as restantes


lunes, 26 de junio de 2017

Descobren a orixe dos chorros de plasma que emite a superficie Sol



A presenza de partículas neutras ou sen carga en rexións máis frías do Sol facilita a mobilidade dos campos magnéticos, permitindo que os chorros de plasma (espículas) emítanse cara ao espazo.

Un grupo de científicos atopou a razón de ser destas espículas, que se forman pola interacción entre os campos magnéticos do Sol e o gas parcialmente ionizado da súa atmosfera.

O traballo foi publicado na revista Science e, ademais de resolver este misterio, que levaba máis dun século sen resolverse, podería contribuír a explicar o curioso feito de por que a superficie do Sol ?denominada tamén coroa- está moito máis quente que as súas capas internas.

viernes, 16 de junio de 2017

Sorpresa! Xúpiter é máis antigo que o Sol


Un equipo de investigadores da Universidade de Münster, en Alemaña, descubriu que Júpiter é o máis antigo dos planetas do Sistema Solar. Pero non só iso, senón que a análise de certos isótopos presentes en meteoritos suxire que o xigante gaseoso podería formarse mesmo antes de que o propio Sol empezase a brillar. O extraordinario achado acaba de publicarse na revista Proceedings Of The National Academy Of Sciences.

Para conseguir un modelo fiable da idade de Júpiter, os investigadores, liderados polo astrónomo Thomas S. Krujier, mediron as concentracións de isótopos de molibdeno e tungsteno en meteoritos ferrosos.

Existen dúas clases de meteoritos de ferro, e Krujier e o seu equipo sosteñen que ambos os tipos formáronse por separado no interior da nube de po e gas da que xurdiu o noso Sistema planetario.

Segundo o modelo dos investigadores, o núcleo interno de Júpiter creceu ata alcanzar 20 veces a masa da Terra no transcurso do primeiro millón de anos. Nese momento, o Sol era aínda unha protoestrella, e non tiña a densidade suficiente como para que no seu interior comezase o proceso de fusión do hidróxeno.


jueves, 15 de junio de 2017

Premio Princesa de Asturias para os descubridores das ondas gravitacionais




Un instante cinco veces máis pequeno que un segundo pode cambialo todo. Foi o tempo necesario para que o LIGO, (o Observatorio de Ondas Gravitacionales con Interferómetro de Láser) detectase, por primeira vez na historia, unha onda gravitacional, unha distorsión do espazo-tempo predita por Albert Einstein e que inaugurou xa unha nova era na Astronomía.


En recoñecemento do inxente labor que estivo detrás do crucial instante, o premio Princesa de Asturias de Investigación Científica e Técnica foi entregado este mércores a tres figuras clave do LIGO: os profesores do Instituto de Tecnoloxía de California (Caltech) Kip Thorne e Barry Barish, e o investigador do Instituto de Tecnoloxía de Massachusetts (MIT), Rainer Weiss.


O xurado destacou o potencial das ondas de permitir a exploración do espazo: «a detección de ondas gravitacionales abre unha nova xanela para o estudo do Universo que permitirá descubrir novos fenómenos e alcanzar rexións do espazo-tempo non accesibles coas técnicas actuais». É dicir, xa non só poderán observarse os corpos a través da radiación electromagnética (luz, ultravioleta, raios X), senón tamén a través das ondas gravitacionales.

domingo, 11 de junio de 2017

Anel ao redor da Terra?

Que pasaría se construísemos un anel xigante ao redor da terra - que lle pasaría ao anel? Caería? Colapsaría? Comezaría a virar?



miércoles, 7 de junio de 2017

O láser máis poderoso do mundo crea un buraco negro molecular


Científicos do Acelerador SLAC do Departamento de Enerxía dos Estados Unidos han conseguido crear un «buraco negro» concentrando toda a intensidade do láser de raios X máis poderoso do mundo nunha pequena molécula. Un único pulso de láser desposuíu case todos os electróns do maior átomo da molécula de dentro cara a fóra, deixando un baleiro que empezou a tirar do resto dos electróns da molécula, da mesma maneira que un buraco negro trágase un disco espiral de materia.

En 30 femtosegundos -millonésimas dunha mil millonésima dun segundo- a molécula perdeu máis de 50 electróns, moito máis do que anticiparon os científicos por experimentos anteriores que utilizaban feixes de menor intensidade ou átomos illados. Despois, explotou.

Os resultados, publicados na revista Nature, dan á científicos información fundamental para mellorar a planificación e interpretar experimentos utilizando os máis intensos e enérxicos pulsos de raios X do acelerador, nun instrumento chamado LCLS. Os experimentos que requiren estas intensidades ultraelevadas inclúen intentos de imaxe de obxectos biolóxicos individuais, como virus e bacterias, a alta resolución. Tamén se utilizan para estudar o comportamento da materia en condicións extremas, e para comprender mellor a dinámica das moléculas complexas para aplicacións tecnolóxicas avanzadas.

«Cremos que o efecto foi aínda máis importante na molécula máis grande que na máis pequena, pero non sabemos como cuantificalo aínda», di Artem Rudenko, da Estatal de Kansas. «Estimamos que máis de 60 electróns foron expulsados, pero en realidade non sabemos onde se detivo porque non puidemos detectar todos os fragmentos que voaban a medida que a molécula veu abaixo para ver o número de electróns que faltaban. Esta é unha das preguntas abertas que necesitamos estudar».




Segun Mike Dunne, director do LCLS, estes achados «teñen beneficios importantes para os científicos que desexen achegar imaxes de maior resolución de moléculas biolóxicas, por exemplo, para informar sobre o desenvolvemento de mellores produtos farmacéuticos».

martes, 6 de junio de 2017

Cal é o punto sobre a superficie terrestre máis próximo ao Sol?



A primeira resposta que se nos ocorrería, como parece inducir a segunda pregunta, sería a de subir á cima da montaña máis alta, que rapidamente diriamos que é o Everest. Con todo, esta resposta, como argumentamos ao longo do artigo, non é a correcta á pregunta de inicio e, ademais tamén é discutible que o Everest sexa a montaña máis alta da Terra pois dependerá do criterio que utilicemos para establecer a súa medida. Fai falta falar un pouco de Matemáticas e outro pouco de Xeoloxía.

Con todo, se acudimos á Orogenia, que é a parte da Xeoloxía que estuda os fenómenos relacionados coa creación das montañas, vemos que, no caso dos volcáns, podemos localizar a súa base. Unhas veces é visible e noutros casos non, pero si que é localizable. Este é o caso do volcán Mauna Loa en Hawaii, que se pode seguir desde a súa base no fondo do mar ata o seu cráter. Desta maneira, a súa altura chegaría ata 9.170 m, dos cales só 4.169 están sobre a superficie do mar. É dicir, utilizando un criterio que imos chamalo "oroxénico", este volcán sería máis alto que o Everest. 

A cima do volcán Chimborazo no Ecuador sería o punto da superficie terrestre máis afastado do centro da Terra (case dous quilómetros e medio máis que o Everest) ou, contestando á pregunta inicial do artigo, é "o punto da Terra que máis se achega ao Sol", ou, dito doutra forma, o que máis se achega ao espazo exterior.

lunes, 5 de junio de 2017

05 de Xuño - Día Mundial do Medioambiente


O Día Mundial do Medio Ambiente é un vínculo por medio do cal a Organización de Nacións Unidas (ONU) sensibiliza á poboación mundial en relación a temas ambientais, intensificando a atención e a acción política. 

Os obxectivos principais son brindar un contexto humano, motivar ás persoas para que se convertan en axentes activos do desenvolvemento sustentable e equitativo; promover o papel fundamental das comunidades no cambio de actitude cara a temas ambientais, e fomentar a cooperación para que o medio ambiente sexa sustentable, pois esta garantirá que todas as nacións e persoas gozar dun futuro máis próspero e seguro.