Aínda que a historia situaría a Albert Einstein como o pai da mecánica cuántica, a física que explica o comportamento en grao sumo pequeno, en realidade el mesmo resistíase a aceptala e ao final acabou converténdose nun dos seus máis firmes críticos. Non se lle pode culpar. Cando calquera se achega ao mundo cuántico, atópase cunha realidade difuminada, habitada por estrañas partículas que poden estar en varios sitios á vez ou en varios estados ao mesmo tempo. Ademais, o estado destas partículas só defínese cando alguén se decide a miralas. É de tolos!
Neste sentido, contan que unha vez Einstein preguntoulle a Niels Böhr: «De verdade crees que a Lúa non está aí cando deixas de mirala?». A experiencia cotiá e a de Einstein din que as cousas están aí aínda que ninguén as mire, e que dalgunha forma están definidas de modo obxectivo: a Lúa é a Lúa haxa ou non homes para mirala.
Pero a mecánica cuántica vén dicir que iso non pasa coas partículas. Durante decenas de anos concluíuse, polo menos ata que unha nova teoría contradígao, que no mundo dos electróns ou os fotóns as propiedades non están definidas. Dise que están superpostas, o que significa que ocorren ao mesmo tempo e que é o observador é quen as define (a Lúa está aí e non está ata que alguén a mira). O interesante é que este desafío á realidade cotiá observouse cada vez que os físicos atrevéronse a estudar de preto á materia.
Un estudo que se publicará este mes en «Physical Review Letters» por parte de investigadores do Instituto Tecnolóxico de Massachussets (MIT) sumouse a todas as investigacións que desafían ao sentido común e que se penetran no mundo cuántico. Confirmou de novo que os estraños fenómenos cuánticos ocorren nunhas partículas chamadas neutrinos e, por primeira vez, concluíu que este efecto ocorre mesmo a distancias xigantescas de centos de quilómetros. De feito, este traballo bateu un récord, e pódese dicir que logrou comprobar que a mecánica cuántica ocorre á maior distancia ata o momento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario