Científicos do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT), en Estados Unidos, en colaboración con investigadores doutros países, identificaron as «primeiras pegadas de curación» da capa de ozono sobre a Antártida. Estes sinais de recuperación corresponderían cunha redución do buraco de ozono de máis de 4 millóns de quilómetros cadrados entre o ano 2000, cando se alcanzou o mínimo histórico deste gas que evita que as radiacións do Sol tórrennos, e setembro de 2015.
Boa parte da responsabilidade da recuperación da capa de ozono -máis da metade, segundo Solomon e o resto dos investigadores- recae sobre a rigorosa aplicación a nivel mundial do Protocolo de Montreal e a drástica redución de emisións de CFC á atmosfera. Pero a outra metade débese, paradoxalmente, a outro dos graves problemas que o home causou, o cambio climático.
«O quecemento global ha provocado o aumento da temperatura na superficie o planeta, pero tamén un arrefriado nas capas altas da atmosfera, o que fixo que se produza un acusado efecto cheminea que acelera o ascenso do aire quente desde o Ecuador cara á estratosfera, para despois caer sobre os Polos. Ao intensificarse ese fluxo, coñecido como Circulación de Brewer-Dobson, inxéctase máis osíxeno (O2) nas capas altas, onde por efecto da radiación solar convértese en máis ozono (O3)», explica a ABC o director do Centro de Investigación Atmosférica de Izaña da Aemet, Emilio Cuevas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario